στάχτες

«Μα σκέψου, στα δώδεκα μου χρόνια να μ’ αρπάξουν απ’ τον Πύργο, από τα γύρω μου κι απ’ ότι πιο πολύτιμο είχα τότε και να με κάνουνε κυρία Λίντον, γυναίκα ανθρώπου ξένου, αποδιωγμένη απ’ τον παλιό μου κόσμο! Βλέπεις τι φοβερό που ήτανε… Κι ας κουνάς το κεφάλι σου, Νέλλυ, φταις λίγο κι εσύ γι’ αυτά όλα. Θα ‘πρεπε να μιλήσεις στον Έντγκαρ, στ’ αλήθεια, και να τον αναγκάσεις να μ’ αφήσει ήσυχη… Ω, κλαίω ολόκληρη! Θα ‘θελα να ‘μουν έξω τώρα! Να ‘μουνα ξανά ένα κοριτσόπουλο, άγριο και θαρραλέο και λεύτερο, να γελάω με τα πειράγματα και τις προσβολές των άλλων, αντί να μου φέρνουνε την τρέλα! Γιατί τάχα άλλαξα έτσι; Γιατί το αίμα μου ανάβει σα μου πουν δυο λόγια; Ω, είμαι σίγουρη πως θα ξαναγινόμουν όπως πριν, αν ξαναβρισκόμουν ανάμεσα στα ρείκια του βουνού μου! Άνοιξε το παράθυρο, έτσι, ορθάνοιχτο! Στύλωσε το ανοιχτό! Γρήγορα! Γιατί δεν κουνιέσαι;»

«Γιατί δεν έχω σκοπό να σας αφήσω να πουντιάσετε”, απάντησα. “Θέλεις να μου πεις πως μου αρνιέσαι τη ζωή; Μα δεν είμαι ακόμα τόσο αδύναμη! Το ανοίγω μόνη μου!»

Γλίστρησε από το κρεβάτι πριν τη κρατήσω, πήγε ως το παράθυρο περπατώντας, το άνοιξε με ορμή κι έγειρε προς τα έξω, αψηφώντας τον παγωμένο άνεμο που τη χτύπαγε στους ώμους δυνατά. Μ’ όλα τα παρακάλια μου, δεν έλεγε να τραβηχτεί, ώσπου τελικά δοκίμασα να την τραβήξω με τη βία.

[…]

Κάθριν «Αν τα πάντα εξαφανιζόντουσαν και αυτός παρέμενε, θα μπορούσα να συνεχίσω να υπάρχω. Και αν όλα τα υπόλοιπα υπήρχαν και αυτός χανόταν, τότε το σύμπαν θα ήταν ξένο για μένα». Χήθκλιφ «Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τη ζωή μου! Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς την ψυχή μου!»

Κάθριν «Ποιός θα ήταν ο λόγος της δημιουργίας μου αν περιοριζόμουν απόλυτα στον εαυτό μου; Οι μεγάλες μου δυστυχίες σ’αυτό τον κόσμο ήταν οι δυστυχίες του Χήθκλιφ και τις παρακολούθησα όλες, τις έζησα όλες, από την αρχή. Η μεγάλη μου σκέψη στη ζωή είναι αυτός. Αν όλα χάνονταν και αυτός έμενε, θα συνέχιζα να υπάρχω.Κι αν όλα έμεναν και αυτός χανόταν, το σύμπαν θα ήταν για μένα τόπος ξένος και φοβερός. Δε θα΄χα θέση εκεί. Η αγάπη μου για τον Λίντον είναι σαν το φύλλωμα του δάσους. Ο χρόνος θα την αλλάξει, το ξέρω καλά, όπως ο χειμώνας αλλάζει τα δέντρα. Η αγάπη μου για τον Χήθκλιφ είναι σαν τα αιώνια βράχια αποκάτω: λίγη ευχαρίστηση μου δίνει αλλά αναγκαία. Νέλλυ, ΕΙΜΑΙ ο Χήθκλιφ. Είναι πάντα, πάντα στο νού μου. Δε μου δίνει χαρά, όπως δε μου δίνει χαρά ο εαυτός μου, αλλά είναι μέσα μου, σαν τον ίδιο τον εαυτό μου.»

*

[αποσπάσματα από: Emily Brontë, Ανεμοδαρμένα ύψη ―Μτφρ.: Βασίλης Καζαντζής, Εκδόσεις Κάκτος.

❀