Γιάννης Σκληβανιώτης, (ποιήματα από) “Τα σονέτα του νόστου”

Αρχείο 06/06/2016 –από Αίτιον Εκδόσεις

Αυγή

Σαν αναδύθηκααπό τη θάλασσα
Γυμνός ανέστιος κι απορημένος
Κι άγγιξα χώμα και πέτρα μαγεμένος
Θαύμα μ’ άδραξε, μ’ όσα είδα τάχασα

Κι όταν αχτίδα μες απ’ τα νέφη άγγιξα
Σαν πάψαν οι βροχές κι εγώ κρυμμένος
Μες σε σπηλιάς σκοτάδι, φοβισμένος
Στο νιόβγαλτο ήλιο τα μάτια άνοιξα

Φεγγάρια, αστέρια, αγέρες, χώμα
Μ’ ανέβασαν σε ουρανού το δώμα
Και τόπους ύλης ατέρμονης ροής

Κει μούμαθαν το ιερό το δόγμα
Μ’ όνειρο να γονιμοποιώ το σώμα
Με ίμερο τη βλάστηση νέας ζωής

Άγγιγμα

Σ’όνειρο έβλεπα όταν κοιμόμουν
Ότι κρατούσα ένα ρόδο στο χέρι
Σα ήρθε η αυγή με το στερνό αστέρι
Το ρόδο κρατούσα π’ ονειρευόμουν

Πώς το ‘δρεψα εκείνο δεν θυμόμουν
Χάδια σκορπούσα δεν κράταγα μαχαίρι
Κι άκαρδε πει κανείς το ρόδο υποφέρει
Μόνο συ να το μυρίσεις εγώ ευχόμουν

Το χέρι σου να το κρατά εγώ ζητούσα
Το χέρι που φάνταζε σαν το λουλούδι
Με το δικό μου ν’ άγγιζα πώς λαχταρούσα

Στ’ όνειρο το άδραξα και το φιλούσα
Κι ήταν σα μαγεμένου ήχου τραγούδι
Για τ’ ακροδάχτυλά σου που ποθούσα

Τραπέζι στρωμένο

Όταν κατέβεις απ’ των νεφών τη χώρα
Και τις πληγές σα θε να αγγίξεις της γης
Μη καβαλήσεις ευθύς έν’ άλογο φυγής
Του δίκιου ίσως ξημερώνει η ώρα

Χαλινό έχει χρεία του ύπνου η μόρα
Νερό για ν’ αναβλύσει καθάριας πηγής
Σα θα θελήσεις απ’ το σκοτάδι να βγεις
Κι απ’ των θεών τ’ άγια απάτης τα δώρα

Μη σ’ αγγρίζουν οι αφέντες του παρά
Το τραπέζι τους με νήπια πούναι στρωμένο
Τ’ ακρογιάλι με πτώματα σπαρμένο

Ιερή πάντα η ελεύθερη αγορά
Το διάφορο γι’ αυτούς μόνο μετρά
Δείκτης τιμής το κεφάλι το σκυμμένο

Δέστρες

Στο ντόκο βήματα αργά με ξαναφέρνουν
Τις δέστρες να ρωτήσω το μαύρο το μετάλλι
Αν τις πονάει σαν απ’ αυτές λύνονται πάλι
Των ταξιδιών τα όνειρα και ξαναφεύγουν

Κι εκείνες απόκριση να δώσουνε δεν ξέρουν
Ό, τι κι αν είν’ αυτό γολέτα τάνκερ ή ποστάλι
Τρέμουλο μον’ αφήνουνε στη σκούρα τους αγκάλη
Τα όσα παίρνουν σε πέλαγα σαν αλαργεύουν

Μαγεμένα από μπαχάρια οπώρες κι ασήμια
Από ζαφείρια μετάξια εβένους και μπρισίμια
Γυναίκες και δέστρες στα λιμάνια παρατάνε

Κείνες μετρώντας τα πιάστρα που μείναν στα κιλίμια
Σε Βαλποράιζο Κάρντιφ και Μαρσίγια λένε θάναι
Και νάρθουν με γλάρους πάλι να δέσουν καρτεράνε