Γιάννης Ξανθούλης, Σιγά μην το κάνουμε πυραμίδα των Φαραώ να ταφούμε όλοι εδώ μέσα

27/01/2023

«[…]

Το ψου-ψου-ψου αποκρυπτογραφήθηκε. Σήμαινε αντιπαροχή. Θα δίναμε το σπίτι αντιπαροχή. Θα χτιζόταν μια πολυκατοικία που κατά κάποιο τρόπο θα μας έκανε κάπως πλούσιους, με τα μέτρα της εποχής. Το σπίτι θα γκρεμιζόταν και στη θέση του «επιτέλους, να στηθεί ένα σύγχρονο μοντέρνο κτήριο, με τέλεια υδραυλικά, μπάνια, πλακάκια, μάρμαρα, τι ωραία!», είπε η θεία Ιωάννα Καρθαίου.

—Για να ‘μαι ειλικρινής, έπιασε τη φιλοσοφία ο Τριαντάφυλλος, έτσι όπως πάει η Αθήνα σε είκοσι χρόνια θα ‘χει χάσει εντελώς τη μορφή της. Απ’ τη μια κρίμα, απ’ την άλλη…

—Καλέ ποια μορφή και αηδίες, πετάχτηκε η θεία Έλλη, που υπολόγιζε κι ένα σημαντικό ποσό απ’ τις παλιομπακατέλες του υπογείου του Αγίου Φραγκίσκου. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Γιάννης Ξανθούλης, Σιγά μην το κάνουμε πυραμίδα των Φαραώ να ταφούμε όλοι εδώ μέσα»

Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Καμφορά

24/01/2023

φάρσα, σχεδόν μεταφυσική

  [Αριστοκρατικό κοιμητήριο με εξαίσια μνήματα, δείγματα γραφής μιας γλυπτικής αποτύπωσης προικισμένης με άφθαστο λυρισμό. Παίζουν ρόλο φυσικά και οι παραγγελίες των τεθλιμμένων συγγενών που ζητούν απελπιστικά ρεαλιστικά συμπλέγματα. Παράδειγμα το ταφικό μνημείο της δασκάλας με την έδρα, το κονδύλι και την βέργα της, με φούστα λίγο πάνω από το γόνατο και έκφραση ψυχικής αφοσίωσης ως τα όρια του λειτουργήματος. Η πομπή φτωχή, πάει να πει οι τέσσερις βαστάζοι με κατάμαυρα κοστούμια και άσπρα γάντια, σαν χελιδόνια. Πίσω δυο τρεις συγγενείς που κοιτάζουν επίμονα τα ρολόγια τους, που συζητούν και γελούν διακριτικά. Και πάνω πουλιά και δέντρα και κλαδιά αρχαία, σαν αυτήν εδώ την υπόθεση. Ο νεκρός ταλαντεύεται μες στο κασόνι του, σε κάθε βηματισμό κουνάει το κεφάλι του, σαν να λέει, «όχι, όχι, όχι, είναι ένα κακό όνειρο, ένας εφιάλτης». Ο νεκρός μοιάζει τόσο απελπισμένος που επιδίδεται σε έναν ύστατο μονόλογο, με την πικρή βεβαιότητα που έχει αφήσει πια πίσω του να διασώζεται σε αυτό το γλυκόπικρο σκετσάκι.

 Η σειρά του νεκρού τώρα.] Συνεχίστε την ανάγνωση του «Απόστολος Θηβαίος, Boutique Théâtre: Καμφορά»

Λεωνίδας Καζάσης, Δήμος Γαυριάς

21/01/2023

Ο Δήμος ο Γαυριάς, παιδί σαλλονικιάς κι ενός σαλλονικιώτη, στα σαράντα οκτώ του χρόνια, δεν έπαψε να επιθυμεί γλαφυρές εκμυστηρεύσεις στην θάλασσα, σφιχταγκαλιάσματα στα δάση, ξεκούμπωτα στηθόδεσμα.

Ο Δήμος ο Γαυριάς με δυό κινήσεις στην ζωή(της ελάχιστης εργασίας, της αποπομπής της οικογένειας), απέφυγε τα κακοτράχαλα, και με μια τρίτη κίνηση που ήταν η σωματική και πνευματική άσκηση, παρέμενε γαυριάς, κυνηγώντας των αισθήσεων τις ατέλειωτες εκδοχές˙ αλλά οι άνθρωποι αφοσιωμένοι στην εργασία και στην οικογένεια, με τον Γαυριά θα ησχολούντο; Ο Δήμος, γνωρίζοντας διά το πεπερασμένον του έρωτος, που μόνο η εναλλαγή συντρόφου το ερωτικό παρατείνει (όπως κατά το παρελθόν είχε βιώσει), αναζητούσε τον έρωτα, εις τον οποίον τον ωθούσε, και η ρώμη με την οποίαν τον επροίκιζε ο τρόπος ζωής που είχε επιλέξει. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Λεωνίδας Καζάσης, Δήμος Γαυριάς»

Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης, Τα παράπονα τού σταβλίτη

17/01/2023

Ο Ταρατάλλας είν’ ένας απ’ τους εκατοντάδες χιλιάδες ιπποκόμους τής αχανούς αυτοκρατορίας μας. Θ’ αναρωτηθεί κάποιος γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί στη χώρα τούτη. Σίγουρα το τεράστιο μέγεθός της θ’ αποτελούσε μια πειστική απάντηση σ’ αυτή την εύλογη απορία. Απλώνεται σχεδόν σ’ ολόκληρη τη μεγαλύτερη ήπειρο τού μέχρι τώρα γνωστού κόσμου κι αμφιβάλλω αν υπάρχει έστω ένας κάτοικός της που να την έχει διασχίσει ή νά ’χει επισκεφτεί κάθε γωνιά της μέχρι σήμερα.

Ακόμα κι η εκάστοτε κυβέρνηση συναντούσε πάντα τεράστιες δυσκολίες στον συντονισμό και την διεκπεραίωση όλων των γραφειοκρατικών και διοικητικών υποθέσεων που αφορούσαν σ’ όλες τις δεκάδες επαρχίες, τις εκατοντάδες πόλεις και τα χιλιάδες χωριά. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης, Τα παράπονα τού σταβλίτη»

Αργύρης Εφταλιώτης, Ήτανε να τηνε βλέπεις και να μη χορταίνεις

13/01/2023

Έγινε μεγάλη ταραχή σαν πρωτοφάνηκε στο χωριό η Αγγέλικα. Συνηθισμένος ο κόσμος από τις ντροπαλές και συμμαζεμένες χωριατοπούλες, βλέπει άξαφνα μέσα στο χωριό μια κοπέλα, που τους φάνηκε σα θεά. Πρώτο, που ήταν κάτασπρη σα να μην την είδε ήλιος ποτές, δεύτερο, πρόσχαρη, γελαζούμενη και ζωηρή, που τους τρέλαινε σα γελούσε και τους έδειχτε τα μεγάλα της τα δόντια. Τρίτο, που δε φορούσε χωριάτικα, μόνο της χώρας φορέματα. Μα τι πρώτο, και τι δεύτερο, και τι δέκατο. Ήτανε να τηνε βλέπεις και να μη χορταίνεις.

Επανάσταση έφερε στο χωριό η Αγγέλικα. Οι καλοί χωριανοί δεν το λογάριαζαν τέτοιο κακό. Ο σκοπός τους ήταν αθώος. Αυτοί ζητούσανε μια καλή δασκάλισσα, να μάθει τα κορίτσια τους γράμματα. Γράφουνε λοιπό στη χώρα, και σε λιγάκι έρχεται η Αγγέλικα. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Αργύρης Εφταλιώτης, Ήτανε να τηνε βλέπεις και να μη χορταίνεις»

The Athens Review of Books τεύχος 146 ―κυκλοφορεί

13/01/2023

Περιεχόμενα τεύχους Ιανουαρίου

Αντώνης Κλάψης, Μια άσκηση αυτογνωσίας: δύο βιβλία του Θάνου Βερέμη

Πέτρος Μαρτινίδης, Ο παροξυσμός της μεταμέλειας

Κάθριν Νίκολσον (Catherine Nicholson), Βελτιώνοντας τον Παράδεισο

Αντώνης Εφραιμίδης, Ο πόλεμος στην Μουσική ή πόλεμος εναντίον της Μουσικής

Έντουαρντ Τσάνσελορ (Edward Chancellor), Στη σκιά της Αυστριακής Σχολής

Μιχάλης Ψαλιδόπουλος, Προκλήσεις μετά την οικονομική κρίση

Κουάμε Άντονι Άππια (Kwame Anthony Appiah), Συμφιλοσοφώντας στην Ιένα Συνεχίστε την ανάγνωση του «The Athens Review of Books τεύχος 146 ―κυκλοφορεί»

Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου: Ο Τζόσουα δεν ανταποκρίνεται

09/01/2023

Η καινούρια χρονιά, αφού μπήκε με όλο της το θάρρος και την ανεμελιά, παραδόθηκε στην συνηθισμένη έκβαση. Και έτσι, οι ολμιστές, οι τυφλές επιθέσεις, οι αμφισβητούμενες λωρίδες γης, οι μοναχικοί λύκοι που σκοτώνουν στο όνομα του θεού τους, οι στάρλετ και οι αναγνωρισμένοι ηθοποιοί αποβιβάστηκαν στο Λίντο με δεκάδες παπαράτσι να αποθανατίζουν την στιγμή. Η διάφανη μουσελίνα που ντύνει το ντεκολτέ της καταξιωμένης ερμηνεύτριας με τις στρατιές των εραστών ανέμιζε στα σκαλοπάτια κάποιου παλάτσο. Όλα άρχισαν να κατακλύζουν τους τηλεοπτικούς δέκτες και τα κυριακάτικα φύλλα, τίποτε δεν περίσσευε. Η καταστροφή του περιβάλλοντος, ένα είδος αργού θανάτου αναδύθηκε και πάλι στην επικαιρότητα ενώ ηγέτες ξένων χωρών πίσω από κλειστές πόρτες θα έπαιρναν για πάντα τις πιο λανθασμένες αποφάσεις. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου: Ο Τζόσουα δεν ανταποκρίνεται»