στάχτες

Αρχείο 05/10/2011

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΚΟΥΦΗ

 

Κι ὅταν ἡ μάνα του, τοῦ λέει: «Γιατί

δὲν πᾶς νὰ παίξεις ὅπως τ’ ἄλλα τὰ παιδιά;»

«Βαριέμαι…» ἀπαντάει αὐτὸς σιγὰ

καὶ τὸν περνοῦνε γιὰ ἰδιότροπο πολύ.

Νίκος Χάγερ-Μπουφίδης

Παράκληση στὸ θεὸ γιὰ ἕναν μικρὸ καμπούρη

 

Στὸ διάλειμμά της πάντα μόνη. Ἕνα βιβλίο

στὰ χέρια της, μικρὴ νὰ τό ‘χει συντροφιά.

Κι ὁ δάσκαλος ὅλο νὰ λέει μὲς στὸ σχολεῖο:

«γιατί δὲν παίζεις ὅπως τ’ ἄλλα τὰ παιδιά;»

 

Στὴν τάξη πάνω, τὰ κορίτσια συμμορία

ἔχουνε φτιάξει κι εἶναι ὅλα τους σκληρά.

Συλλέγουνε φακέλους γι’ ἀλληλογραφία

καὶ αὐτοκόλλητα ὡραῖα, γυαλιστερά.

 

Καμία ὅμως δὲν τῆς δίνουν σημασία.

Πρῶτο θρανίο – ἒν’ ἀγόρι ὁ διπλανός.

Ἡ Κάτια, ἡ Θάλεια, ἡ Νικολέττα κι ἡ Μαρία

δὲν τῆς μιλᾶνε, οὒτ’ ἡ Μίνα, ἡ ἀρχηγός.

 

Παίζει ποδόσφαιρο καὶ μπάσκετ μὲ τ’ ἀγόρια.

Πιὸ εὔκολο εἶναι – γιατὶ δὲν μιλᾶν πολύ.

Ἔχουν κανόνες ὁρισμένους, ἔχουν ὄρια

καὶ εἶν’ ἀκόμη – γιὰ τὰ μέτρα τους – ψηλή.

 

Κάποια φορὰ ἡ Νικολέττα κι ἡ Μαρία

τὴν πλησιάζουν μ’ ἐνδιαφέρον, ξαφνικά.

Δῆθεν ρωτοῦν κάτι γιὰ γλώσσα, ὀρθογραφία,

κοιτώντας ἔντονα, νὰ δοῦν τί ἔχει στ’ αὐτιά.

 

Ὕστερα ἐκείνη, ὅλο τ’ ἀπόγευμά της κλαίει.

Μὰ ὁ κόσμος ἔξω ἀδιάφορος, μακριά.

«Ἔγραψα ἕνα ποίημα, διάβασε», μοῦ λέει

κι ἒχ’ ἡ φωνή της μιὰ παράξενη χροιά.

 

Τὴ βλέπω τώρα στὴν παλιὰ φωτογραφία

καὶ μ’ ὅλη μου τὴ θέρμη πάλι τῆς μιλῶ.

Ὀκτὼ χρονῶν παιδάκι, λέγεται Σοφία.

Τριάντα χρόνια πίσω, ξέρω, ἤμουν ἐγώ.

 

₪

 

ΤΟ ΓΥΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

 

Ὁ χρόνος γυρίζει, παλιὰ ἱστορία:

ζεστὴ κάποια νύχτα, γλυκιὰ τοῦ Ἰουλίου

στὴ μνήμη ἔχει μείνει, σὰν φωτογραφία

κρυμμένη στὴ μέση κλεισμένου βιβλίου.

 

Ζεστὴ κάποια νύχτα, γλυκιὰ τοῦ Ἰουλίου

θυμίζει καὶ πάλι αὐτὰ ποὺ ξεχνάω

-κρυμμένη στὴ μέση κλεισμένου βιβλίου-

θαμμένα γιὰ πάντα, γιὰ νὰ μὴν πονάω.

 

Θυμίζει καὶ πάλι αὐτὰ ποὺ ξεχνάω,

ἡ νύχτα ἐτούτη, τοῦ ἄγριου χειμώνα.

Θαμμένα γιὰ πάντα, γιὰ νὰ μὴν πονάω,

τὰ λόγια ποὺ κρύβω κι ἀπέμειναν μόνα.

 

Ἡ νύχτα ἐτούτη, τοῦ ἄγριου χειμώνα,

τὶς σκέψεις μου παίρνει, σκορπᾶ στὸν ἀέρα.

Τὰ λόγια ποὺ κρύβω κι ἀπέμειναν μόνα,

ζητάω – νὰ βγάλω ἀκόμα μιὰ μέρα.

 

Τὶς σκέψεις μου παίρνει, σκορπᾶ στὸν ἀέρα,

τὸ φύσημα τώρα, τ’ ἀνέμου ἡ μανία.

Ζητάω νὰ βγάλω ἀκόμα μιὰ μέρα –

ὁ χρόνος γυρίζει, παλιὰ ἱστορία.

 

₪

Ἀπὸ τὴν ἰστοσελίδα «Λογοτεχνικὰ Ἐπίκαιρα» (http://logotexnika-epikaira.blogspot.com) κυκλοφορεῖἐλεύθερα στὸ διαδίκτυο

 

H Ιστοσελίδα της Σοφίας Κολοτούρου /