στάχτες

Αρχείο 25/10/2011

Βδέλλες –βρέχει-κοινόχρηστα

Για ένα διάστημα κοιμούνται νωρίς
Και κυρίως αμέριστοι
Κανείς δεν ακούει τον κρότο του άλλου
Ουτε τον βρόγχο, ούτε τον έρωτα
Τα βήματα, ίσως, όταν κάποιος φορά
Ψηλοτάκουνα ποτήρια
Σαν πράσινη νεράιδα στο μπαλκόνι
Είναι η βροχή πάνω στον τσίγκο
Λένε οι ρεαλιστές
Ή ίσως οι τρύπες που σκαρώνουν στον τοίχο
Όταν αλλάζουν αυτοπροσωπογραφίες
Σε πλαίσια εγκλεισμού
Το τρυπάνι black and white
Μη νομίζεις!Τίποτα παραπάνω
Κάποια στιγμή τα όνειρα
Έχουν κολλήσει σαν βδέλλες
Παχύ χρώμα
Ταβάνι στο ενδιάμεσο
Ρουφάνε μνήμη
Σαπίζουν και ξεκολλάει τσιμέντο-τσιμέντο
Η πραγματικότητα
Τότε όλο το ταυτόσημο πάνω
Έρχεται και πέφτει πάνω στο κάτω
Ίδια τετραγωνικά
Κάνουν κάπως να βγουν από τις ξύλινες διαθέσεις
Κι έπειτα βρίσκουν εφαρμογή
Αγκαλιάζονται στο αδιαχώρητο του δύο
Τόσο μα τόσο καιρό στο ασανσέρ
Ήξεραν ο ένας για τον άλλλον
Αλλά ούτε ένα γεια
Ούτε «καλημέρα»
Ούτε «σήμερα ήρθαν τα κοινόχρηστα»
Ούτε «ναι, βρέχει!»
Κοιτούσαν με γυρισμένες τις πλάτες
Τα δικά τους πρόσωπα στον καθρέφτη
Και την πλάτη του άλλου- μισοκομμένη
Να χωράει την απώθηση
Τώρα γνωρίστηκαν και δεν έχει
Εγώ και ο εγωκεντρικός εαυτός μου
Στην αντανάκλαση του δικού μου είναι
Γι’ αυτό ερωτευόμαστε ομοίους
Τους ετέρους τους αφήνουμε για αλλήλους
Και για μας– για το μέλλον
Για απόθεση
Μιας μοναδικής προσφοράς
Συμπληρώνω το κομμάτι που λείπει
Αυτοί ξυπνάνε
Ερείπια γύρω
Αγαπήθηκαν στιγμιαία – δεν λέω
Ακούσανε και τα όνειρα- βδέλλες τα ψέμματα
Κι από τότε ούτε με ηλεκτρική σκούπα
Δεν τα ξεκολλάς απ΄ το τσιμέντο
Κοκκαλώνει το ύφασμα της αγάπης
Και πού να βρεις το κουράγιο για επιδιορθώσεις
Πάνω και κάτω
Ξανά τούβλα, ξανά βάψιμο, ξανά μόνωση;
Πού να βρεις τη φωνή
Ξανά καλημέρα
Ναι, βρέχει
Είναι κοινόχρηστα;

***

Ιθαγένεια ενός κόσμου

Σε χορό αγρίων θα πάμε
Θα δαμάσουμε τη φωτιά
Και με ολόκληρα τοτέμ
Θα ξεθυμένουμε τα ταμπού μας
Ξυλόγλυπτες αφηγήσεις
στην τρύπα του αυτιού
ένας ξαναζωντανεμένος σαμάνος
φοράει νυχτικό
και κάνει ευχές
δυτικού τροπαρίου

θα ανακαλύψουμε την ιθαγένεια
του έρωτα
με
κουλουριασμένες αφρικάνικες μάσκες
και κατεβασμένα από τη βαρύτητα
στήθη
εντονος βρυχηθμός βουντού
η αποφυγή του μοιράσματος
και κλαις
κι έπειτα πάλι
αυστραλιανό θετικό
το συναίσθημα
μα κρίμα
καθόλου να μην ξέρεις
πώς παίζουν ντιτζιριντού
οι αβορίγινες

και όλοι να σου λένε
να γίνεις πιο μίνιμαλ
αλλά εσύ συνεχίζεις να βλέπεις
το εμπριμέ στην ταπετσαρία του τοίχου
το σκαλιστό στον ώμο της καρέκλας
το ανάγλυφο στη αγριάδα του βράχου
τα χρώματα στη φούστα μιας τσιγγάνας
τις ραφές στις άκρες του βιβλίου
και δεν θες καμιά απλοποίηση φόρμας
που δεν έχει ούλές
και συνεχίζεις
να συμπυκνώνεις σιωπές
όπως οι Εσκιμώοι στα ιγκλού

ολόκληρη ιστορία χιονιού
και αποκόλλησης από βάθος
δια- κοσμος
να εφαρμόζει σε δύο τρία λεπτά
τούβλα λευκά
τοιχοδομία αφήγησης

στη μέση γούνα και φωτιά
ολόγυρα πάγος
περίγυρος θάλασσα
λιτή και δαντελοπλεγμένη
απόκεντρα
κόσμος

***
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Γεωργία Τρούλη γεννήθηκε το 1979. Κατάγεται από την Κρήτη και ζει στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε νοσηλευτική στη Σχολή επαγγελμάτων υγειάς και πρόνοιας του Τεχνολογικού Εκπαιδευτικού ιδρύματος Θεσσαλονίκης και έπειτα σπούδασε Ψυχολογία στη φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. Σήμερα είναι φοιτήτρια στη σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ και παράλληλα εργάζεται στην Ψυχιατρική κλινική του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ
Έχει παρακολουθήσει εκπαιδευτικά προγράμματα στην ομαδική και στη συμβουλευτική Ψυχοθεραπεία, σεμινάρια εικαστικής ψυχοθεραπείας και δραματοθεραπείας
Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές «Τα Πορτοκαλορόδινα» και «Μια σχετική συρραφή»(εκδόσεις Ηριδανός) και λαμβάνει μέρος σε εκθέσεις εικαστικού περιεχομένου γράφοντας ποιήματα και κείμενα με αφορμή τα ζωγραφικά έργα των εκάστοτε καλλιτεχνών. Επίσης ποιήματά της έχουν φιλοξενηθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά καθώς και στο Ημερολόγιο ποίησης (εμπειρία εκδοτική).Είναι μέλος της Ενωτικής Πορείας Συγγραφέων, της Διεθνούς Εταιρείας Λόγου και Τέχνης και του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων
…
Photo©Berenice Abbott, 1930