Αρχείο 31/10/2011
Για όσους φτάσανε μέχρι εδώ και θα γυρίσουν πάλι πίσω
Είναι εκεί.
(Όσο για αυτούς που θα εκπλαγούν παίρνω τη διαφάνεια επάνω μου . Η μεταμφίεση μου είναι τόσο διαφανής όσο χρειάζεται για να αντέξει την αλλαγή).
Γιατί έτσι εξελίχτηκε (δεν ήταν εκεί και τώρα είναι)
έτσι θα συνεχίσει(θα υπάρχει τουλάχιστον μέχρι να τελειώσει η βροχή)
και όχι κάπως αλλιώς, διαφορετικά από ότι φαντάζεστε.
Κάθεται δίπλα της.
Τα πρώτα τσιγάρα της- οι ιστορίες του χωρίς αφηγητή.
«Μίλησε μου για τη ζωή σου , όπως ήταν».
Η μητέρα της που ποτέ δεν της έμοιαζε,
που δε μπορεί ακόμα να καθίσει στο πρόσωπο της , όπως συνηθίζουν
οι άλλες—το ανεξίτηλο όνομα του στο όνειρο.
Αυτή :«Μίλησε μου για τη ζωή σου, όπως είναι.»
Αυτός:«Θολώνει το τζάμι από τη βροχή»
Αυτή: «Ότι φαινόταν στην ασάφεια να είναι κάτι, τώρα δεν είναι τίποτα»
Είναι πρωί.
*
Για αυτούς που προτιμούν τη ζωή τους
Πριν λίγα χρόνια έμενε σε άλλη πόλη.
Τον φώναζαν «αυτός που περιγράφει»,
καδραρισμένο, χωρίς εικόνα.
Ίσως «αυτός που περιγράφει»
θα μπορούσε να μοιάζει με την γυναίκα απέναντι .
Φοράει μια μπλούζα με Λογότυπο
«Αφού σε αποχωρίζομαι, λοιπόν , γλυκιά μου Rose Marie.»
Πιο ανθρώπινο να το λες, παρά να το γραφείς .
Τώρα δουλεύει σε καλλυντικά-εποχιακά είδη.
Κρυμμένος στην ίδια του την πόλη,
με τον τρόπο που κοιτάς κάποιον από το τζάμι στη μέση τη ς νύχτας,
βαδίζει
ενώ αληθινά θέλει να πετάξει,
να πετάξει μπροστά και πίσω
απλά και μόνο για παρηγοριά,
να απολαύσει τη μοναχικότητα
έξω από αυτόν
να χαϊδέψει τα μαλλιά της απαλά σα σε νανούρισμα.
«Θα πιει απόψε»
κάπου απομακρυσμένα
και το λιγοστό φως
θα τον κάνει να φαίνεται σαν ηρώα σε film noir
…
©Όλγα Βασιλείου
στάχτες 