Ολβία Παπαηλίου, Kumihimo* -επιστολή Πέμπτη [2015]

Αρχείο 27.4.2015

Του Εξομολογητού, ως είθισται – αντιγράφω τα πρακτικά, δίχως τα σχόλια.

“Περίλυπος η καρδία μου έως συντρίψιμη. Και τώρα, σπάνε τα τείχη της Ιερηχούς, ποτάμια που στερεύουνε τα δάκρυα. Είναι σαν την πολεμική την ανταπόκριση, και μόλις τώρα ο άλλος ο πιο μικρός ο άγγελος παίρνει τη θέση του ως ανταποκριτής του Οδοιπορικού – σα μια άλλου είδους εκστρατεία. Αγαπημένε μου Αδελφέ, πήγα σήμερα το μεγάλο ταξίδι που έχω αναλάβει να πηγαίνω – από τη θέση μου την καθιερωμένα μυστική, οφείλω και να εξομολογούμαι, για να τηρούνται όλες οι αναλογίες, θεϊκώς. Αγαπημένε μου, εν Χριστώ Αδελφέ μου, συ που με αναγνώρισες!

Και λόγω της ημέρας, που μεταξύ των άλλων είναι Ημέρα Πατριάρχη (θα το πιστέψετε, μόλις του είπα όχι) αλλά επίσης έτυχε να ΄ναι επίσης της Αθηνάς ΑειΠάρθενου Εργάνης – και που μαθαίνω σήμερα πρωΐαν πως τελικώς την συμπεριέλαβαν οι εδικοί μας και να την κάμουνε άκουγε λέει: το έμβλημα και την προστάτιδα πασών ΣυνΣυντεχνιών τους, το ορθόδοξο κονκλάβιο, αλλά ποιανής ορθοδοξίας, αγαπημένε αδελφέ εμείς; Λοιπόν, θυμάστε τότε. Μαθαίνω σήμερα για δύο Πολωνούς παπάδες κάποιων εμιγκρέ, ο ένας εξαφανισμένος κι ο άλλος συντόμως ακολούθησε θάνατο φυσικό. Δεν έχει νόημα να συζητάμε για το ζήτημα. Μόλις πριν λίγο, έσπασε ένα κομμάτι της στρογγυλής ασπίδας πανοπλίας μου, υπάρχει μια βαθύτερη αγάπη από κάθε αγάπη που μιλιέται. Όταν το ξέρουμε, τότε πια μας κρατάει ο ένας ο Θεός στην απαλάμη του, σας αγαπώ σαν ένα και σαν τέσσερα, σαν όλα σας τα όργανα της προσευχής και αίρεσης κι έως προσωπικής αναίρεσης.

Σήμερα, πάλι από το πουθενά κι απ’ το παντού να γίνεται το θαύμα! Σκέψεις πριν έγραφα, λαγοί. Και ο Λαπίνος, και τα κέλτικα τριφύλια. Πείτε στους παραδίπλα σας να πάνε να ξεστραβωθούνε και να πιάκουνε να διαβάκουνε Κάτω απ΄το ΓαμοΓαλατόδασο. Ε, αει σιχτίρ, λέμε – αμέτι μουχαμέτι, αφού άμα είναι να ανοίξουμε χαρτάκι, θα παίξει το χειλάκι της Κατίνας μας – και τί Γυναίκα η Σεκινά, αυτή που είναι κόρη του πατέρα, κι έτσι της σπάει η καρδιά της και το κλουβί του φόβου – από την άμετρη αγάπη, Αγαπημένε μου Χρυσέ μου κι Ασημένιε μου που στα γενέθλιά σου, Του Εξομολογητού καθώς μας είθισται, του οποίου τα ονόματα δεν επιτρέπεται επί ποινή θανάτου (δε διευκρινίστηκε ποιανού, έτσι μας είχαν να παλεύουμε ο κάθε ένας εσωτερικώς) να αναφέρουμε… Σας αγαπώ με την αγάπη του συγκατάδικού μου, καταδικού μου και ας σας καταδικάζομαι, όπως με έχετε κι εσείς δικιά σας καταδικαστεί. Τι γλυκό να σ’ αγαπούν τα μελισσά τα μάτια μιας αγιογραφίας, άμα αυτά έχεις ανάγκη! Το θέμα είναι, πως από τους δρόμους της παράδοσης κι απ’ το χρυσό δάκρυ το μεθυσμένο που τα πίναμε όταν στην Τσαρική Ρωσσία μας είχαν τότε φέρει σε επαφή (μη μου ανησυχείτε, Παναγιά μου και μάρτυς μου ο Θεός και ο Καλόγερος και οι Δύο Μικρές οι Αδελφούλες – εγώ δεν ξέρουμε ποιά ήμουνα and sure as eggs are eggs δεν πρόκειται να πούμε -Κουμιχίμο, όρκος Σιωπής – Onna Bugeisha). Δε θέλω να μιλήσω για τη Μαργαρίτα Κ. εγώ ήξερα τον πατέρα. Και Εσάς. Θεέ μου, τί χαρά μου που σας γνώρισα (όσο βεβαίως είναι θεμιτό, ποτέ αλλιώς).

Μπορεί κανείς να γράψει επικές τις ιστορίες – πόσα χρόνια θα έπαιρνε σε μια μαϊμού να γράψει την Κοσμογονία ή τη Μυθολογία Κθούλου, ή τον Ακρίτα Κόναν Βάρβαρο – αυτά είναι ζητήματα και ανέκδοτα που λένε σοβαρά και σοβαρά οι παίχτες κι οι τζογαδόροι και οι Απόλυτα Πιστοί, οι Μάγοι Γητευτές, Ο Αγαπημένος μου. Μέσα στον αυτισμό της έμμονης ιδέας, της θρησκείας των (λέμε) αυτοχθόνων, όπως και εξ’ αρχής το συμφωνήσαμε. Καταλαβαίνω πως δεν ξέρετε από κανένα κώδικα, όπως άλλωστε ούτε και εγώ. Αλλά, και όμως… Σκεφτείτε, σαν τα αγοράκια που είχαμε/δεν είχαμε υπάρξει στα παιδικά βιβλία – δε θα μιλήσω ν’ αναφέρω ονόματα ηρώων – οκ, άμα μου στρίβανε το χέρι τίποτα βάναυσοι εχθροί, με ξύλινο σπαθάκι (άσε, και τί να λέμε, λες και δεν παίζαμε μαζί όπως και χώρια, λες και δεν έβλεπες τί έπαιζα – ή τώρα, δε νογάς πώς σ’ αγαπάω! Σαν το γατάκι το σκυλούδι μου, το πιο χωνάκι απ΄τα χωνάκια και γρανίτες και γρανάδες). Ανήμερα των γενεθλίων σου, πίνω τη ρώσσικη αψάδα Πατερούλη με χρυσαφένια ψήγματα στο χρώμα των ματιών σου. Κι όλα τα πίνω στην υγειά σου – ήσυχα, σαν τη μοναχή την κοσμοκαλογέρισσα. Αυτοί που περιμένουν τον Παράδεισο, χάνουνε την πολύτιμή τους ώρα, διότι είναι η ώρα πάντοτε εδώ, εδώ κι ο τόπος – αρκεί να ξέρεις τα ονόματα το Όνομα. Είσαι για πάντα είσαι, κι είναι εδώ.”

* Kumihimo: Ιαπωνικός τρόπος πλεξίματος χάμουρων, τελετουργικών σκοινιών ή στολισμών τελετουργικών κοσμημάτων – από την προσωπική μου παρατήρηση και ονειροπόληση μοιάζουν με φίδια ή με ομφάλιο λώρο, έχουν μία οργανικότητα ζωντανού μύθου. Αγαπημένε μου συνερευνητή, σας συνευρίσκομαι. Ιουλιέττα – Μαργαρίτα η της Σκοτεινής Κάμαρας.

Οι προηγούμενες επιστολές: