Χρήστος Τουμανίδης, Οι ελεγείες της Ανατολής

Αρχείο 01/06/2015

Τα αγάλματα που μιλούν

Άνθρωποι αμίλητοι. Ή αγάλματα που μιλούν;
Στέκονται ‘κει στις νεραντζιές,
κάτω απ’ τις ακακίες,
σε μιαν άλλη διάσταση θαρρείς.
Έξω απ’ τον χρόνο. Έξω κι από την Ιστορία.

Με μακρινά αστέρια συνδιαλέγονται.
Στο φως της πανσελήνου αναστενάζουν.

Απ’ τα σκοτάδια της Ανατολής, στα ερείπια της Δύσης,

Ανέστιοι άνθρωποι, λειψοί,
σε Γειτονιές Αγγέλων τριγυρνούν.

Σε σπίτια δίχως ουρανό, θα βρουν γωνιά,
για να προσευχηθούνε.

Την αγκαλιά σου, Αθήνα, άνοιξε

Αντί για τείχη και γκρεμούς,
τις ικεσίες των ηττημένων δέξου!

Όμως, εσύ Αθήνα,
– πόλη και χώρα και στερέωμα – θυμήσου!
Εσύ που γνώρισες πολλά,
που δίδαξες φωτίζοντας αιώνες σκοτεινούς,
την αγκαλιά σου, τώρα άνοιξε
και δέξου τους απάτριδες αυτούς.
Δώσε τους μιαν αυλή, λίγο δικό σου ουρανό.
Ένα παράθυρο ανοιχτό,
που να μοσχοβολάει βασιλικό κι αστέρια.

Κάτω απ’ τα σπασμένα, έστω, ακροκέραμά σου,
κάνε τους να υοπάρξουν πάλι.
Να δούνε αλλιώς τον κόσμο ετούτο τον απέραντο.
Που δεν τους περιέχει.