Τσαμπίκα Βασιλειάδη, “Η σιωπή μου ορκίστηκε άνυδρη” -ποίηση [2015]

Αρχείο 25.9.2015

ΔΕΝ ΑΝΗΚΩ ΠΟΥΘΕΝΑ

Δεν ανήκω πουθενά.
Δεν με χωρά ο τόπος,
όπου σταθώ κι όπου βρεθώ περισσεύω.
Δεν έχω λιμάνι,
μα εφήμερα στέκια
που μεθώ με αναθυμιάσεις απ’ την κόλαση.
Τόσα κτίρια, τόσοι τοίχοι
κι εγώ πλανιέμαι κάπου στο σύμπαν άστεγη.
Ο κόσμος αυτός μου είναι άγνωστος,
τόσο όσο και η υφή που έχει το φεγγάρι.
Το κλειδί για την ελευθερία είναι δυο χέρια.
Δυό μόνο, να σηκώνουν τις αλυσίδες που σέρνω.
Έχω αυτό το βάρος στο στήθος μου επάνω,
φοβάμαι πως θα με καταπιεί.
Θα φύγω μια μέρα.
Μα θα ‘ναι αργά
και δεν θα προλάβω να ζήσω.

ΌΡΚΟΣ ΣΤΗΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ

Ι.
Κάπου έχασα την μνήμη μου.
Την είχα κλείσει σε κάποιο συρτάρι
μην μπλέξει με τον ωμό μου συλλογισμό
και ξεπλυθεί.
Μα δεν μπορώ να θυμηθώ σε ποιο.
Χάνονται ολόκληρες εικόνες,
ολόκληρες στιγμές.
Καταλήγω να τρέχω στους δρόμους γυμνή
ψάχνοντας τον οργασμό
που μου υποσχέθηκες
εκείνες τις εποχές
που οι αναθυμιάσεις από το κορμί σου
με μαστίγωναν καθημερινά κι ανελλιπώς.
Αυτό το θυμάμαι.
Ανοίγω το ψυγείο και μπαίνω μες την κατάψυξη.
Πρέπει να διατηρηθώ φρέσκια,
τα μάτια μου πρέπει να μείνουν ανοιχτά
κι ο κόλπος μου υγρός.
Για πάντα.
Εις τους αιώνες των αιώνων.

ΙΙ.
Προσεύχομαι με τα μάτια στην κόλαση
να γυρίσει από το μέλλον πίσω η συνείδηση μου.
Οι ουρανοί και οι θάνατοι, μου είναι απαγορευμένοι.
Φταίει εκείνη η στιγμή που συνουσιαστήκαμε,
ήσουν μέσα μου ολοκληρωτικά και μεταφορικά,
το σπέρμα σου μου σάπιζε αργά την μήτρα
κι εγώ σκεφτόμουν τον θεό.
Το παραδέχομαι.
Τώρα πια ούτως ή άλλως δεν έχει γυρισμό,
κρεμάστηκα με θηλιά από κλωστή
αναστενάζοντας για το μεγαλειώδες σου πέος.
Είναι ψευδαίσθηση!
Είναι ψευδαίσθηση κι όλες οι μνήμες
που περνούν από μπροστά μου
και καρφώνονται στον σταυρό.
Αμάρτησα κι έχασα την επιλογή
να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο.

ΙΙΙ.
Η όποια συγκέντρωση είχα
απομονώθηκε από τους κραδασμούς.
Νεκρώθηκε αφού πρώτα
ξέσπασε σε κρίση πανικού.
Ο κόσμος έγινε ιξώδης
και έρεε από παντού
εισβάλλοντας στα δυο μου μάτια.
Από τότε βλέπω θολά
κι η εικόνα σου διαρκώς
πλανιέται στον αέρα.
Ο εγκέφαλος μου παραδόθηκε,
δεν είχε-βλέπεις-κάτι καλύτερο να κάνει
κι η ισορροπία θυσιάστηκε
για λίγα χρόνια αυτοκαταστροφής.
Τα σημεία διασπάστηκαν
κι απλώθηκαν στον χώρο.