Επαμεινώνδας Στεργίου, Λύκοι πλησιάζουν από το βουνό

Αρχείο 04/11/2015

Λύκοι πλησιάζουν από το βουνό.

Στο αδιάφορο 1438
Έτυχε να μπορώ να γράφω σε μια κλειστή διαδρομή
σα ρείθρο γουρουνιών στη μαγεία του δάσους
φωτεινή σαν το κόκκινο των λειριών.

Στη δασύτριχη λατρεία των ξαπλωμένων μάγων πάνω
αφήνω κλαδιά να αιωρούνται
βλέπω παχουλά παιδιά στις φούντες της μουριάς.

Η πείνα είναι χιλιάδων ετών, γριά
στο κρύο και τ’αχυρένια στρώματα
βοσκός ξέρω να σκαλίζω
στο κορμί μου μέσω ποδιών πάνω στη μουσικοφόρα γη

T’αυτιά μου μετράνε
το μήκος το πλάτος το χρόνο
του μικρού μου τόπου
που μετράει απ το τελευταίο γρύλισμα
κι αφήνει το δύσμοιρο σκύλο απ έξω
σαν πήλινη γλάστρα σε ψηλό τοίχο και αέρα.

Οι ευγενικοί περνούν, αλλάζουν
κι αφού μας ρουφήξουν και μας πιούν
κοιτάζουν τον ουρανό
σέβονται τα άστρα
περιεργάζονται το πράσινο και το κινούμενο
και τους λόφους που είναι τύμβοι πολεμιστών.

Βγαίνουμε κι εμείς λερωμένοι
όσοι έμειναν κι όσοι δεν κρυώνουν
και κοιτώντας τους αργότερα άκουσα
σ’άλλα ρούχα
τους ευγενικούς ν’αναπωλούν την αναγέννηση
και να ξεκινάνε πολέμους απ την ανθυγιεινή μούχλα των κάστρων.

Οι μέρες
το 14 γνωρίζουν μόνο
στον ομιχλιασμένο αέρα
κι ανάμεσα σε φυματικούς βηχαλάδες
ακούγονται χριστιανικές φωνές
Κανείς δεν τις ακούει.

Νύχτα.
το μάτι του θεού επιστρέφει
στις αχόρταγες εκκλησίες
Πριν αγαπηθούμε με τις γυναίκες μας
ξεκλέβουμε λίγο χρόνο στην πίπα
στις κρυφές του ικανότητες ο καθένας
πλαγιαστά
κάτω απ’το βασίλειο τ’ουρανού
το μόνο σταθερό
αφού τ’όνομά μας αλλάζει
κάθε που ακούγονται κλαγγές από μακριά
και τα ποτάμια ξεπλένουν το αίμα.

Τα παιδιά μου
πάνε
ένα ένα στα σκοτεινά βαρέλια
κι εμείς κάνουμε κι άλλα
γιατί τα χρειαζόμαστε
Αυτά που κρυφά αγαπούσαμε
βγαίνουν από την κάνουλα μέσα στο ποτό.

Τον πόνο, τον δουλεύουμε καλά
μάστορες που φυλλομετρούμε στα στάχυα
με χώμα, καλαμπόκι λαμπερό σαν Τρίτωνες.

Έτσι νομίζουμε ότι άφοβα προχωράμε στο χάλασμα προς το θάνατο
το χουμε διαβάσει το χέρι του και γίνεται
Το κάναμε στα ζώα μας και θα μας το κάνουν
όσοι πέφτουν στα χόρτα
για να’ρθουν οι επόμενοι τριλωβίτες των προϊστορικών μας ονείρων.

Στη γη
κατάχαμα
μαργαρίτες ασήμαντες
ράφια που κρατάνε τα υλικά του μεγαλείου στα ψηλά