στάχτες

Αρχείο 02/11/2015

Άσπρο πάτο

Ήττα μου σε χαιρετώ,
Εσένα και τη νίκη όμοια αγαπώ ∙
στα έγκατα της έπαρσης μονάχα ειρηνεύω,
ο πόνος κι η χαρά – ένα είναι και το αυτό.
Κυλούν ανέμελα τα ήρεμα νερά
της ξάστερης νυχτιάς, μα η ομίχλη περιφέρεται αργά ∙
στην έσχατη σκληρότητα – υπάρχει η απύθμενη τρυφερότητα,
και στην αλήθεια του Θεού – η Θεϊκή απάτη.

Την άπειρη απόγνωσή μου αγαπώ,
στην τελευταία σταγόνα της υπάρχει η χαρά
Και μόνο ένα ξέρω σίγουρα:
κάθε ποτήρι άσπρο πάτο πρέπει να το πιούμε.

[1901]

Κύκλοι

Θυμάμαι: καθόμασταν οι δυο μας στο παγκάκι.
————Μπροστά μας ήταν μια παρατημένη πηγή
—————και το ήρεμο χορτάρι.
Μιλούσα για το Θεό, την ενατένιση και τη ζωή…
και για να καταλάβει το παιδί μου,
————μικρούς κύκλους σχεδίαζα στην άμμο.
Κύλησε ο χρόνος. Και τρυφερή, σαν μάνα, η θλίψη
————μ’ οδήγησε ξανά σε τούτο το παγκάκι.
————Να η παρατημένη πηγή,
————κι εκείνο το ήρεμο χορτάρι,
κι οι ίδιες σκέψεις για το Θεό, για τη ζωή.
Μόνο που δεν υπάρχουν οι αθώα νεκρές, εκείνες που δεν αναστήθηκαν λέξεις,
————δεν υπάρχουν ούτε κι οι μικροί, ξεκάθαροι
κύκλοι μου που έσβησε απ’ το χώμα η βροχή.

[1899]

©Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης: Μετάφραση από τα ρωσικά