Μαρία Κουλούρη, τρία ποιήματα για τη Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας

Αρχείο 08/03/2016 – Από την ποιητική της συλλογή Ρολόγια και άλλοι χτύποι, εκδόσεις Μελάνι

Ζωτικό Ψεύδος

Ανεβαίνω στέγες μικρών σπιτιών
Μοναξιά των άστρων
Συλλέγω αγωνία βροχής
Τροφός της μέρας τραγουδώ τις εποχές
Σε γυναίκες που παντρεύτηκαν
Κι όμως ακόμα κρατάνε στάχυα
Τα μάτια φιλιά άργησαν να φτάσουν
Και η φωνή απομεσήμερο τέλη καλοκαιριού
Ανοίγω τα χέρια
Προσφέρω εκτάσεις να στρωθούν κρεβάτια
Κάτοπτρα για ευσεβείς
Καθυστερώ την σίγουρη εκκίνηση της πτώσης

Κατοπτρικό

Μια μέρα ίσως
Με πόδια ανοιχτά αφεθώ
Όχι σαν πόρνη
Όχι σαν ερωμένη του απογεύματος
Γυναίκα θα είμαι λίγο πριν τον ύπνο
Με το ξεχειλωμένο νυχτικό
Εσύ το χρόνο σου θα’ χεις σκοτώσει
Από το πρωί ως το βράδυ στους δρόμους
Θα έρθεις σπίτι
Την ύστερη φωνή σου στη μήτρα μου θα ρίξεις
Και εγώ δικός σου
Άντρας για λίγο
Με οβολούς θα υγράνω την ορμή σου

Οιμωγή

Γυναίκες με ασβεστωμένα χείλη
Περιφέρονται άδεια φορέματα
Καρφίτσες στο βλέμμα οι δαντέλες
Ασπόνδυλες αιτούνται σάρκα
Επιφάνεια να απλωθεί το πεπρωμένο
Δεν έχουν όνομα
Βουβά γράμματα είναι
Προσφέρονται στο θρήνο ελπίζοντας ταυτότητα
Από τα κλειστά τους στόματα γεννιέται η ομορφιά
Ανιδιοτελείς καθώς στέκονται στους δρόμους