Παύλος Αμπεριάδης, τρία ποιήματα

Αρχείο 01/04/2016

Error 404

Σιχαίνομαι
την πέτσα μου.
Μίσος μέσα στην ψυχή μου
Για την ψυχή μου.
την ψεύτικη
Το σκοτάδι πέφτει
Όταν σβήσει η οθόνη και αντικρίσεις την αντανάκλαση της μοναξιάς σου
Γιατί τόσο καιρό
τον εαυτό σου κοίταζες
μέσα στα πορνοκούτια
φυλακισμένο ανάμεσα σε χιλιάδες φώτα και χρώματα.

O Άι Βασίλης πάλι θα ρθει

Τι έγινε γερο-Χιονιά;
O σάκος σου γεμάτος…
Με δάκρυα στα μάτια γύρισες.
Δε βρήκες τα παιδιά;
Μάλλον γιατί έψαχνες σε σπίτια με τζάκια και λαμπιόνια
Ενώ αυτά είναι κρυμμένα σε σοκάκια και γέφυρες
Μάλλον γιατί δεν περίμενες ποτέ να σου ζητήσει παιδί
την αδερφή του πίσω, απ’το βυθό της θάλασσας
Μάλλον γιατί δεν περίμενες ποτέ να σε παρακαλάει
να σταματήσει η βροχή
Μάλλον γιατί δεν έγραφαν διεύθυνση τα γράμματα
Αφού είναι ορφανά.

Αργώ
Μάνα
Αργώ

Μπορούσες να δεις στα μάτια της
Φυλακισμένες θάλασσες
Να χορεύουν
καθώς κλαίνε.
Ήταν πολλά τα χρόνια
την έγδαραν.
να πηγαίνει με το κύμα…
να αντιμάχεται το κύμα…
Παλιό καράβι
παρατημένο.
Τα κόκκαλα της
κατάρτια φαγωμένα.
Μαύρο πανί τα μαλλιά της
Θρήνος για αυτά που έχει ξεχάσει.
Μα αυτά τα στήθη της
κάτι τόσο γνώριμο
έφερναν στην ψυχή μου
Λευκά..αθώα
Αποσυρμένη πουτάνα
την έκανες
Ή μάλλον
Μάνα.