στάχτες

Από το χαμένο αρχείο 2.4.2016

Μακμπέθ

Ο εφιάλτης φωλιάζει καταχείμωνα
σε άσπρες κόλλες αναφοράς που κάποτε παίρνουν
τη μορφή της άπνοιας πριν να ξεσπάσει ο απόλυτος
καταιγισμός των πυρών από και προς κάθε κατεύθυνση

εσωτερικά: τραύματα
εξωτερικά: άπνοια

η λαίδη Μακμπέθ πάντα ξαγρυπνά πλένοντας τα χέρια της.

Η εξωτερική νηνεμία πρέπει να παραμείνει ως έχει.

Η ιστορία είναι κατάσταση δυναμική

Ο καθρέπτης
αντανακλά μια θάλασσα
που φλεγόμενη σαπίζει
απορροφά το πτώμα της εικόνας
και επιστρέφει
την οπτασία παγωμένη.

Σχετικότητα

Albert, συγχώρεσέ με

Πάνω στα χνάρια του ποιήματος
ακούμπησα σάρκα καμένη
για ν’ αναστήσω
να εξαγνίσω
σκέψη κακή,
με ένα ποίημα
φωτόνια θα υλοποιήσω.

*

©Βαγγέλης Αλεξόπουλος