Χριστόφορος Τριάντης, δύο ποιήματα

Αρχείο 23/04/2016

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Ω ! Χρόνε
σαν πυρακτωμένη αρρώστια του Μεσαίωνα είσαι …
Όπως ξεκινάς απ΄ τα δάση του Βορρά
και έρχεσαι γρήγορα στον Νότο….
Προχωράς αργά προς την καρδιά,
καίγοντας τα ξύλα
που απομείνανε στους κατεστραμμένους φράχτες
των σωμάτων
Πεθαίνει -κάπως σύντομα- η ελπίδα των φτωχών,
καθώς χτυπάς τις πόρτες τους
τα καλοκαίρια …
Φυτεύεις τα δέντρα της απόγνωσης
στα γκριζωπά μάτια των γερόντων…
Φοβούνται τους γιους τους να αντικρίσουν,
γιατί ακολουθούν τα βήματά τους….
Χαριεντίζονται στα θέρετρα και τις συνεστιάσεις ,
σπαταλώντας τον έρωτα , σ’ ανόητα παιχνίδια…
Χρόνε!
Εσύ σκοτώνεις τη χαρά των ποιητών ,
λίγο πριν το λυκόφως …
Σύμμαχος έγινες των ψευτοσοφών
που απ’ τα στόματά τους
ξερνούν λέξεις πεθαμένες κι αριθμούς …
Χρόνε…
Αρχηγέ του θανάτου !
Μόνο η ομορφιά σε νικά….
Κι αυτή σπάνια έρχεται ( πια )
στα παλάτια του Ήλιου…
Πρώτοι έφτασαν κι εκεί οι δαίμονες
Κουβαλώντας εκμαγεία χυδαιότητας ….
Μαζί με κεφάλια δαιμονισμένων σκύλων
και ξερά αγκάθια ,
όλο αίματα Αγίων…
Χρόνε!
Ο Θεός – πάντα – θα ‘ναι το όριό σου,
στα σανδάλια του μπροστά
χάνεις τη δύναμή σου!

ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΤΗΣ ΗΔΟΝΗΣ

Οι δαίμονες έσπειραν την ηδονή,
στους δρόμους και στις άκρες των χωραφιών.
Την έντυσαν με νυχτολούλουδα
και χρώματα της Άνοιξης.
Της έδωσαν χορούς και μανδύες
με μουσική ενδεδυμένους.
Οι αρχηγοί των πνευμάτων είχαν στόχους
για το πλήθος.
Μα ο σκοπός τους ήταν πιο βαθύς :
τους άριστους να γκρεμίσουν.
απ’ της αρετής τα κάστρα.
Ω ! Συμφορά !
Πολλούς υπέταξεν η ηδονή, αλλά
κάποιοι αδιαφόρησαν (ολίγον ανησυχαστικά.
Η πρωθιέρεια των ηδονών
τους κατηγόρησε ευθέως
« Τον πόνο προτιμάτε ανθρωπάκια !
Θέλετε να δείχνετε ξεχωριστοί.
Ο Ηρακλής γέρος πέθανε κάτω απ΄ τον Όλυμπο.
Κι ο Φάουστ απ’ την κόλαση,
τις μέρες της ηδονής αποζητά.
Έμεινε χρόνος , λοιπόν…
Έμεινε και ώρα
Εμπρός….
Σας περιμένω !
Τα όνειρα των γυναικών
δικά σας θα τα κάνω,
και τη θέαση της ευτυχίας
εσάς μόνο θα δώσω….»
Σιγή…
Μετά γέλια…
Συνειρμοί και στοχασμοί άνευ λέξεων.
Απαντήσεις δεν ειπώθηκαν.
Ούτε την τελευταία στιγμή της νύχτας…