Ιφιγένεια Σιαφάκα, Σκαντζόχοιρος

Αρχείο 21/05/2016

Αόρατος στο μπαλκόνι αιωρείται ο φραμπαλάς της δεσποινίδος Φαίδρας Με καμουτσίκι δαμάζει την κυκλοφορία αόρατη κι αυτή Ένας αέρας κρεμάει τα πύρινα μαλλιά της στο σύρμα της βεράντας Στο πρώτο φανάρι αριστερά καλπάζει πλέον φαλακρή, χωρίς κανέναν δισταγμό επάνω στο μηρό μίας τσουκνίδας Ακούει, αλλά δεν βλέπει τη μητέρα, να σέρνει μία κουρελού, μια επανάσταση, μία κουτάλα, σιρόπι από μανταρίνι και μία λέξη εντελώς συρρικνωμένη, που κάνει τη δεσποινίδα Φαίδρα να μυρίζει λευκό νεκροτομείου, αλλά να σκέφτεται τη λέξη κήπος Πίσω απ’ τους λόφους ο ήλιος χτυπάει γκέμια και χρεμετίζει πορτοκαλένιο το τοπίο Στον κήπο με τις κολοκύθες η δεσποινίς Φαίδρα έκανε πάντα προσευχή Γλιστράνε τότε μέσα από τα πόδια της ένας ποντικός, ένα σπουργίτι, ένα καρύδι, αίμα, κι ένα πλαστικό μάτι με κόρη από κιμωλία ζωγραφίζει στο δρόμο αυτοκίνητα Αντιλαμβάνεται πως στέκει τελικά μόνη στη βεράντα Ένας εκατονταετής λυγμός χύνεται απ’ το πλυσταριό υπό μορφή κορδέλας κι εύσαρκος καταλήγει λιώμα στις ρόδες μιας μοτοσυκλέτας.

Η δεσποινίς Φαίδρα είναι αυτόχειρ χειρουργός της ανοχής της
Φρέσκο συμβάν συμβαίνει η ίδια εκτός της ίδιας σε θέση πιρουέτας
Κι ο χρόνος κληρονομία μυστηρίου αυτεπάγγελτου –
Ένας σκαντζόχοιρος με παπιγιόν κάτω απ’ τις πατούσες