Στέλλα Δούμου, Τι χλομιάζεις; Στην κηδεία θα απολαύσεις την ώχρα

Αρχείο 27/06/2016

~Αντί προλόγου~

Στα κεριά των σαλπισμάτων σφίγγα πορεία
επιχειρώ στο βάθος την προσπέλαση.
Τι δεν καταλαβαίνεις;
Ρε, τράβα τα μπετά να σ’ αγαπήσω. Με όλα τα υγρά μου φωνήεντα.

~Κυρίως θέμα σε ήχο πλάγιο~

Είναι ιστορίες που άρχισαν μεσάνυχτα σε κρεβάτια από σκόνη.

Είναι μέλη από κύματα, δάχτυλα ειδύλλια, χείλη μολότοφ, δρόμοι ψιθύρων σε σπείρα ωτική, είναι η χαμένη τιμή του αμύγδαλου, είναι το χι απ το χώμα που σταυρώνει το υνί. Είναι του Αδάμ το καπρίτσιο μήλο, είναι λαγόνων το εξάσφαιρο τέχνασμα, είναι που κοιμάται στην ήβη μονόλιθη Άνοιξη. Είναι των καρπών το αλάτι που τυραννόσαυροι άγιοι το γλείφουν και άλογα. Είναι έλη τον Αύγουστο. Είναι τέλη προκρούστεια. Ρε, μια σφαγή είναι.

Ψάλλε:
Είναι πετονιές από γλώσσες που κόψανε στήθη στο credere

Είναι τα ανάδελφα έθνη ερωταποκρίσεων

Είναι τα σκισμένα ευαγγέλια των φύλων

Είναι οι κιλλίβαντες που ονειρεύονται σώματα πεθαμένα από ζάχαρη

Είναι οι ατμοί που εκβάλλουν τα σκέλια της νύχτας στο κεφάλι σου μέσα

προτού εκπνεύσει από κάτοικο έρωτα

Στο εσώρουχο η σάρκα ραμμένη

μαγγανεία από καύλα, την λες, και χλομιάζεις.

Τι χλομιάζεις; Στην κηδεία θα απολαύσεις την ώχρα.

Τώρα, χόρευε!

~ Ηχώ των δαχτύλων~

Έλλειψη φιλιών, ολέθρων, εναγκαλισμών.

Στην ούγια της φωτιάς, το κρανίο μου κόβει ιμάντες και γυρίζουν στην ψυχή τα στριφώματα
νεαρών φορεμάτων που άνεμοι σκίσανε σε οχτώ δευτερόλεπτα. Λάμψη εντοσθίων υψίστης σημασίας.

Στο δέρμα αν στίξω μελάνια, θα σηκωθούν ανδριάντες ορεξάτοι στον ύπερο.

Άγγιγμα, αίνιγμα, άνοιγμα.

Έχω δάχτυλα οπιούχα. Θα σε ζαλίσουν οι ρόγες τους.
Δεν υπάρχει αλφάδι για την ζάλη. Και τσακίζεσαι ελεύθερα, με το στόμα σε ανάκρουση οδόντων. Η κόλαση αρχίζει μ’ ένα Κάπα από κάψιμο, από κόκκινο ήχο τενόντων που σπάνε, από Κέλσιο σε στύση που ατάραχα ανάβει τσιγάρο στα νίτρα της φλέβας, από κόλαφο ανάστροφο χεριού που φοράει δαχτυλίδι αστραπή. Αρχίζει με τα κόλπα μιας πύλης που κοιμίζει διαόλους σε κέλυφο κόλπο. Μια κηλίδα αργότερα η εποχή έχει αλλάξει.

Έτσι ξεπρήζονται οι ώρες. Πετώντας κλειδιά σε νωπή κλειδωνιά.

Σημαίνει πως όταν ξυπνήσω θα έχω σημάδια παντού.

Μπορώ και σε δυο γραμμές να το πω:

έλλειψη φιλιών, ολέθρων, εναγκαλισμών, σημαίνει πως όταν ξυπνήσω θα έχω σημάδια παντού.

Αγωνιώ να πιστέψεις.

(Οι επίλογοι ξερνούν τον εαυτό τους γι’ αυτό δεν προφέρονται)