Στάθης Κομνηνός, Χάσμα εν λόγω και ρυθμώ

Αρχείο 18/11/2016

ή το αφοριστικά ελάχιστο ως Ωκεανός

Ποίημα 1.

Φωνή που μυρίζει σιωπή
———-βλέμμα
Προσηλωμένο—–να θέλγει
———-τον ίλιγγο

*
[14] [17] 7 Μια [Η] καλημέρα δεμένη σ’ ένα καραβάκι
[4] [226] 13 Και σπρώχνεις το χέρι στο κρύο νερό σαν σε φίλο, παραμύθι και σύντροφο

Ποιά η τραγικότητα της…παρουσίας ;

Γιατί όταν μιλάμε για τον εαυτό μας ή τα πεπραγμένα του ακούγεται η παράφωνη φωνή ενός αγνώστου, που είναι εξόχως ενοχλητική, ψεύτικη και σαρκάζει ;

*
[96] 18 Σκληρή η ευλογία του μετεωρίζεσθαι, αλλά ευλογία

Η κόλαση, αδιαμφισβήτητα, είναι βαρετή.

Ποίημα 2.

Διθέσια νύχτα————–Σχεδόν χωρίς αφή
Μόνο με κίνηση————–Στον αέρα

*
[47] [48] [233] 25 Τα γεγονότα κρέμονται σαν τσαμπιά μεθυστικού οίνου.
Τα γεγονότα είναι ανεπίδεκτα απολυτοποιήσεων και οριστικών ορισμών.
Τα γεγονότα είναι κρυπτικά.
Τα γεγονότα έχουν ασυνείδητο και υποσυνείδητο.
Τα γεγονότα έχουν πλειστάκις άγνοια του εαυτού τους.

*
[230] 26 Το γεγονός συντελείται ΓΙΑ ΝΑ…

*
[29] [106] 27 Το Γεγονός υπάρχει ανεξάρτητα από τους προσδιορισμούς των επιμέρους πόθων, μετοχών

*
[131] 28 Πρέπει να σπάσεις το νήμα που δένει τα γεγονότα της ζωής σου και να το δέσεις με τα γεγονότα των ονείρων σου. Ζούμε μόνο με τις αγάπες μας.

Οι δρόμοι θα παραμείνουν μοναχικοί. Πάντα κάτι θα εμποδίζει την πλήρωση της συνάντησης. Αναμένουν τη συνάντησή τους σε κάποιο εκεί. Τάσσεται καλή μοναξιά για να διατηρείται ουσιαστικά αλώβητη η μοίρα.

*
[9] [191] 31 Πώς να τεκμηριώσεις τον ήλιο ;
Πώς να αποδείξεις την σελήνη ;
(Αχ, συνηθίσαμε να μην αφήνουμε την ύπαρξή μας αχαλίνωτη και ταπεινή να βόσκει τη φυσικότητα του Γεγονότος ! )

[176] [194] 32 Η επιθυμία απόλυτης παρέμβασης στα πράγματα είναι οπωσδήποτε ειδωλολατρία

Μουτζουρωθήκαμε ! Δηλαδή, χάσαμε την άγνοιά μας.

Είμαι εξαιρετικά δυσκίνητος στα απομνημονεύματα των συναντήσεων. Αφήνω τη ζωή ελεύθερη να καταπιεί την καθημερινή ζωντάνια της η ίδια.

*
[40] 36 Ισορροπίες πάνω στο σχοινί, μέσα στο μαύρο,
εντός του λευκού, εκτός και των δύο, πάνω στο δίχτυ της πτώσης του ακροβάτη.
Ισορροπίες εκτός των ισορροπιών
Ισορροπίες αλληλοπεριχωρούμενες, ισορροπίες παράλληλες, ισορροπίες εφαπτόμενες και εφαπτόμενες και στον εαυτό τους !!!

[101] [124] 41 Καμιά νύχτα δεν μπορεί να είναι ήρεμη. Είναι στη φύση της δεμένο το ταξίδι.

[126] 42 Η θαλπωρή που λιώνει δεν παύει ν’ αγαπιέται

[7] [48] 43 Όσο πιο μακρύ το ταξίδι τόσο πιο βαθύς ο εξαγνισμός

Ποίημα 3.

Λέξεις
—————–θραύσματα αγγείων
Μισοκρυμμένες σε χείλη
Που δόθηκαν έκπληκτα στην Αγάπη
Όμως
————Αριστ[είδης] Λυσι [ ] μάχ [ου ]

Πλεονάζει ο αποχωρισμός

Ή στη γλώσσα μιας αχτίδας
Ο φόβος του λευκού
Ω ! εταίροι, εταίροι
Μισάνοιχτων πόθων
Το κουταλάκι της μοίρας
Θα μας χαρίσει γλυκάνισο και μαστίχα
Μέσα από τεθλασμένες αχτίδες
Μισοφθαρμένα κουπιά
Και μια θολή Κυριακή
Που κουδουνίζει
Ανάμεσα στα βρεφικά σου δάχτυλα

Πολυαγαπημένε μου αδελφέ, Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς, γιέ γνησιότατε του πυρετού ! Ξέρεις, ήρθε η εποχή. Ο πυρετός μας, στο καλάθι πια των αχρήστων ριγμένος από γελοίους σαλτιμπάγκους του…ευσχημόνως τολμηρού (!),είναι, στην ανεκτική ευσπλαχνία τους, γραφικός. Τώρα δεν καίγονται. Νηφάλια πια, μες στη τόση σοφία, γράφουν συνταγογραφημένα best-sellers.

*
[209] 69 Να παραμείνω ο αφελής έφηβος της ομορφιάς.
Ίσως αυτό να υπερβαίνει και την Τέχνη και το βιβλίο (Καημένε Προυστ… σου λείπει μια ισχυρή δόση Ρεμπώ)

Ποίημα 4.

Λιποτακτεί ο αιθέρας
Λιτές ανταύγειες σύννεφο
Εύπλοα φιλιά
Κι άσματα βυθών
Της τύχης το ευτυχές
Βαφτίζει το χρόνο
Ούτις
Και σ’ αντικίνηση αυτός κλωθογυρνά
Τον εαυτό του στ’ ανεξήγητο
Ενός τυχαίου
Θαλερού
Που υλακτεί στο θρόνο του

*
Ποίημα 5.

Γεννηθήτω η κρίση :
Στιγμή στα σπάργανα
Λευκές ανάσες ζεστασιάς
Το μαύρο φως της γύμνιας σου

(ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ Α΄)

Θηρεύεται ο χρόνος
Με την αποχή της στιγμής
Δώρο στη λύτρωσή του
Από παιδί που καβαλά
Το αλογάκι της θάλασσας

*
[4] [20] [166] [257] 70 Το βάθος είναι μια έννοια που αντιμάχεται το χρόνο

*
[155] [177] 73 Η στιγμή κτίζεται. Η στιγμή διαθέτει παράδοση, μα ταυτόχρονα ρηξικέλευθα και καινοτόμα, συμπυκνώνει, υπό τη μορφή αστραπής, το χρόνο και φωτίζει τα ψυχικά μας τοπία. Η στιγμή σου χαρίζεται, αφού πρώτα έχεις δουλέψει σκληρά γι αυτήν και την αναμένεις γυρεύοντας. Η στιγμή κείται πέραν και εντός του χρόνου . Η στιγμή διαρκεί. Αγρεύει και αγρεύεται, βιάζει και βιάζεται, ανακαινίζει και ανακαινίζεται, διακτινώνεται στο χώρο και στο χρόνο και φλέγει τη Μνήμη ακατασίγαστα.

*
[142] [253] 83 Η μουσική υπάρχει για να ελευθερώνει το χρόνο

*
[261] 88 Πραγματικά καινούργιο μόνο το άχρονο

*
[57] 98 Η ολότητα μέσα από θραύσματα

*
[57] [72] 99 Θραυσματική λειτουργία του ΟΛΟΥ

*
[14] [57] 100 Θραυσματική ανάγνωση του ΟΛΟΥ

[187] 101 Η αποσπασματικότητα ευθύνεται για τη νοσταλγία

Ο στοχασμός επιβάλλεται να νυμφεύεται – σε επικίνδυνη και περικαλλή συζυγία – την καλλιτεχνία. Έτσι, το Φως προκύπτει και χάνεται μέσα από τη θολάδα. Η τελευταία διασώζει τη διαθεσιμότητα στο Ανοιχτό, την κατάφαση στην απροσδιοριστία της σχέσης, τη θανάτωση αυτοϊκανοποίητων ορισμών, τη θεοπρεπή αμηχανία *
[55] [105] 102 Οι πραγματικότητες δεν παύουν να συνουσιάζονται μυστικά

*
[109] 103 Οι πτυχές κάθε επιμέρους πραγματικότητας είναι άπειρες

*
[130] [166] 104 Η πραγματικότητα σε επισκέπτεται ή συνιστά προϊόν εργαστηρίου ;

*
[113] [208] 105 Η αντίφαση (στον οικείο τόπο της όμως) είναι ένα κατ’ εξοχήν ρωμαλέο και βαθύπνευστο διακριτικό του πνεύματος

*
[119] [209] 117 Το ΣΩΜΑ… Η έσχατη γλώσσα του πνεύματος. Το καταφύγιο έκφρασης της πλησμονής, της πληρότητας. Μιλά λαγαρά με τη Σιωπή…
Συμπυκνώνει το Λόγο σε ψαύση…και ταυτόχρονα τον καταργεί, μετασχηματίζοντάς τον σε μεθεκτική της Ζωής σιωπηλή ΑΙΣΘΗΣΗ

*
[118] [191] 119 Αν ευσταθεί η έννοια της…«ηθικής» στον κόσμο, βρίσκω πως εφαρμόζεται μόνο στην ακόλουθη φωτεινή καθαρότητα : Τα δάχτυλα των ποδιών της ακουμπούν τρυφερά και χαϊδεύουν τους όρχεις σου. Πρωτόκτιστο κάλλος. Αθωότητα.

[190] [247] 121 Αγάπη = ο θάνατός μου ανήκει μόνο σε σένα

*
[1][16] 125 Η αξιοπρέπεια υπερέχει του θανάτου
…Κι ο έρωτας της αξιοπρέπειας

*
[15] [188] 141 Πόσο μονη είναι η μοναξιά ;

*
[178] [197] 173 Τέκνο νόμιμο μιας «ελευθεριάζουσας» εποχής (!) : η παθολογία του φόβου του λάθους.
Η «καθαρότητα» απαγορεύει. Η «ανωτερότητα» επίσης.

*
[121] [184] 176 Εεεε, εσείς… σκοποθέτες, δικαιούχοι, αυνάνες του ύπνου σας
Θυμηθείτε με :
Να ξεχνάτε τον εαυτό σας

Ποίημα 6.
ΑΣΧΕΤΟΝ

Χτύπησε ποτέ η καμπάνα ;
Ανάμεσά μας

Με απωθούν οι γρανίτες
———————Ψεύτικο καλοκαίρι
Τεχνητή απογείωση
———————δεν υπήρξε αεροπλάνο
Γιού γιού παξ παξ

Ακούγεται ποτέ ο ήχος της ;
Πάντα σε λάθος έργο

Δεν θέλω να κοιμηθώ
Ίσως το κάνω ξύπνιος
Ματαιότητα φτιαγμένη απ’ τα χεράκια της γιαγιάς
Γλυκό του κουταλιού
βύσσινο κυδώνι
Και παραμύθι ηττημένη ελπίδα
Να προστατεύει φονικά την κυφότητα
Ξααπ ααπ ξ
Ανάκουστο βραχυκύκλωμα ενοχών και αμπαλαρισμένο

Ντιγκ ντογκ ντιγκ ντογκ

Μα δεν βρίσκεται κανείς να σπρώξει
Μακριά απ’ αυτήν τη βουτηγμένη στο πετιμέζι αφετηρία;

*
[31] [79] 259 Ποιητής: ο άφωνος αοιδός των όντων

*
[62] 260 Η διαφορά που κάνει τον ποιητή είναι ότι μιλά «ως εξουσίαν έχων και ουχ ως…»

*
[3] 261 Στον αέρα της Ποίησης όλα λαμπυρίζουν άφθαρτα

*
[20] [28] 262 Η Ποίηση αξιώνει μια ανακατασκευή των πραγμάτων του κόσμου

Αυτό το μπουρδούκλωμα του Αρρήτου : η Ποίηση.

*
[225] 274 Ποίηση είναι η ανάπτυξη μιας ερεβώδους αστραπής

*
[5] 276 Ποίηση : η σαγήνη, εν λόγω και ρυθμώ, της άλω του υπαρκτού

©Στάθης Κομνηνός
(Με 6 ποιήματα παρεμβαλλόμενα μεταξύ 49 αριθμημένων και ανάριθμων αφορισμών. Πρώτη ηλεκτρονική δημοσίευση στο λογοτεχνικό περιοδικό Staxtes.com. Η επιλογή των αφορισμών γίνεται από το εισέτι ανέκδοτο, πιθανότατα κατά παραδοσιακή εκδοτική ιστορική έξιν…, ομώνυμο έργο: https://www.academia.edu/2404553/, όπου θησαυρίζεται στην προσωπική ιστοσελίδα )