Δημήτρης Σούκουλης, Σουφλαμίδες

Αρχείο 12/04/2017

Σάββατο.
Ημερήσιο σχολικό πρόγραμμα: τέταρτη ώρα κενή.
Έμαθα, επιτέλους, να μετράω αντίστροφα.
Τώρα όλα μου φαίνονται ανάποδα.
Ακόμα κι αυτή η παλιά μου ιστορία: σήμερα περπατάει με το καβούκι.
Κουράστηκε να με κυνηγά.
Την άφησα πίσω μου να λαχανιάζει.
Σταμάτησε ως δια μαγείας, όπως πληγή
που πέτσιασε από συστηματική θεραπεία με σουφλαμιδόσκονη.
Ξεχύνομαι στο διάδρομο.
Στην επιστάτρια, που με απειλεί με τη σφουγγαρίστρα,
της σκάω ένα φιλί.
Με «φτου ξελευθερία»,
λερώνω τη τζαμαρία του θυρωρείου της.

Ο συνάδελφος της ειδικής, ερωτευμένος ταύρος,
σέρνει τον μαθητή του σε καροτσάκι σουπερμάρκετ,
σχεδιάζοντας μεθυσμένα ζιγκ ζαγκ στην ανθισμένη αλάνα.
Στο τραπεζάκι του διπλανού συνοικιακού καφέ
ένας ανοιξιάτικος ήλιος
λιώνει καραμέλα το φακελάκι ζάχαρης
κολλάει τα χείλη και τα δάχτυλα
λιώνει τις λέξεις μου και τα κορδόνια μου,
ήρεμα με καθίζει κάτω, μου λύνει τα γόνατα
μου αραιώνει τις αναπνοές
με χτυπά απαλά στην πλάτη.
Ρουφώ με θόρυβο τον καφέ μου σε μεγάλη κούπα,
επιδεικτικά δείχνω στον κόσμο τα ζωγραφιστά μουστάκια.
Κανείς δεν δείχνει να ενοχλείται.
Γύρω μου μια παρέα μεσήλικων θαμώνων συζητούν
για πολιτικά, για τη διεθνή κρίση,
βγάζοντας από διχαλωτές γλώσσες,
συριστικούς βρυχηθμούς και αρθρωτές ανούσιες κουβέντες.
Τα ρούχα τους μυρίζουν κλεισούρα ντουλάπας και ναφθαλίνες,
ρωτούν τι ώρα ‘να ναι κι αν πλησιάζει για το μεσημεριανό.
Στα σάλια τους στο έδαφος πατινάρουν σαλιγκάρια
και γλιστρούν ανισόρροπες οι γάτες, νιαουρίζοντας απορημένες.

Τελευταία ώρα: Επανάληψη της ραψωδίας με τον Πολύφημο,
ξεφυλλίζω στ’ αρπαχτά τις σημειώσεις,
τον σχεδιάζω στο περιθώριο της σελίδας.
Λατρεύω το ένα του μεγάλο μάτι.
Μου το κλείνει με νόημα.

Στο κουτσουρεμένο μου Σαββατοκύριακο εγώ σε αγαπώ έτσι απλά.