στάχτες

Εκδόσεις Δίφρος, 2017

Κάθε όνειρο ένας φόβος, η αιμάσουσα εμπειρία ενός συντελεστή της ανθρώπινης συνείδησης.

Στην ποιητική συλλογή του Γιώργου Πολ. Παπαδάκη (εξαιρετικού πνευματικού ανθρώπου με πολύχυμο και πολυεπίπεδο έργο) με τίτλο «ΛΑΞΕΥΤΗΣ ΤΟΠΙΩΝ», που πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «ΔΙΦΡΟΣ»,  ιδιαίτερα φροντισμένη από πλευράς αισθητικής, συντελείται η ανάπλαση του μύθου, η τρυφερότητα και ο πόνος του δημιουργού, η αυθεντική καταγραφή δρώντων και δρωμένων, η ψυχογραφική διείσδυση. Ο τίτλος, λίαν προσδιοριστικός, διότι πράγματι ο ποιητής λαξεύει το εσωτερικό και εξωτερικό τοπίο με προσωπικό ύφος και ήθος. Μια λυρική εκ βαθέων εξομολόγηση, όπου συνάγεται η αμφίσημη πορεία θύτη και θύματος, εύκολα αναστρέψιμη και η προσέγγιση και πρόσβαση του χώρου και του χρόνου μέσα από σπαράγματα γραφής, μνήμης και αναπόλησης νοσταλγίας.

«Αναριγώ! Ένα βιβλίο που ξανάγινε κομμάτι ξύλου. Αυτός είναι ο κόσμος. Μια ανάποδη στροφή με αιώνιες αντηχήσεις».

Μια ποίηση παντός καιρού, τροφοδότρια αφενός ενός ανοιχτού παραθύρου κι αφετέρου μιας κλειστής ερμητικά  και οχυρωμένης συνείδησης που κρατεί τα πάτρια έδάφη αλώβητα, μοναδικά, ανεξίτηλα μέσα από τόσες και τόσες αναπαραστάσεις και συγ-κινήσεις όπου δοκιμάζεται σκληρά ο άνθρωπος. Ένα ανηλεές αφυροκόπημα, αισθημάτων, αισθήσεων, βιωμένων  καταστάσεων  ενός εραστή «ακατοίκητου δάσους» που νυχτοήμερα παλεύει να κρατηθεί αλώβητος μέσα στα θολά νερά του βίου. Μια εντελώς προσωπική σχηματική μορφή και αποτύπωση, μια κραυγή προσέγγισης της υπέρβασης, ένα άλλο δια-.μέτρημα του χρόνου, με αναλλοίωτο τον παράδεισο:

«Τα παιδικά μου μάτια ταξιδεύουν σε παρελθόν και μέλλον, απορροφούν το παρόν. Αυτός είμαι, στο άροτρο της ύπαρξης δεμένος. Είμαι μη γήινος».

Μια ιχνηλασία κι ένα αναγνωστικό της ατομικής οδύνης και συνάμα ηδονής μέσα σε διαρκώς ανανεούμενα φορτία ενός γνήσιου, λυτρωτικού πάθους. Άλλωστε για τον ποιητή η μόνη προσέγγιση και ανάγνωση είναι η καύση ψυχής η ένωση του πάνω με τον κάτω κόσμο , η σύνθλιψη στο λιοτρύβι της αναζήτησης, το διαρκές της υπέρβασης πέρα από τα φθαρτά και τα εφήμερα.

«Προσπερνώ το πριν, πετώντας στη στρατόσφαιρα . Ποια όρια να   ξανασπάσω, που να βρω μεγαλύτερα φτερά;»

Η ποίηση του Γιώργου Πολ. Παπαδάκη αντανακλά το άγχος, την αναμέτρηση  και τη σύγκρουση με τα κατεστημένα κάθε λογής την υπέρβαση της λογικής της προκαθορισμένης και συμβατικής. Είναι μια επ-αναστατική θεώρηση και κυρίως πράξη, ένα ψηφιδωτό κι ένα μοιρασμένο στα ίσα ψωμί όπου ο αναγνώστης «κοινωνεί» τα «αερόστατα όνειρα»  μέσα από μικρά στιγμιότυπα καταγραφής και απαθανάτισης, αγώνα και αγωνίας φιλότεχνως προσώπων και καταγγελίας προσωπείων κάθε λογής και φασματος.

«Ένα πρωί θα με βρουν φρουρό δίπλα στο σεντούκι δίπλα στο σεντούκι. Φύλακα της μνήμης μ’ ένα  πλατύ χαμόγελο».

Σε πολλά ποιήματα του βιβλίου ο ποιητής συνομιλεί με ιδιοφυή τρόπο με άλλα κείμενα και συγγραφείς κατέχοντας άριστα την τέχνη της διακειμενικότητας, προσφέροντας στον αναγνώστη ένα πραγματικό έργο ποιητικής τέχνης.

«Ούτε ο Άμλετ μπορεί να με βοηθήσει. Απλώνω το χέρι να πιάσω λίγα στιχάκια σονέτων, μια πρόσκαιρη χαρά. Τα κίτρινα μάτια του φόβου παραμονεύουν στο σκοταδι, με κρατούν δέσμιο με αλυσίδες. Όσα κοράκια κι αν επισκεφτούν το κεφάλι της Παλλάδας, δεν σπάνε. Κάθε όνειρο κι ένας φόβος. Γι αυτό όταν κοιμάμαι ξαφνικά πετάγομαι κι αναφωνώ: «Ποτέ πια».