Δημήτρης Α. Δημητριάδης, ανένδοτη η μνήμη μ’ ανασκάπτει

Ρεφρέν σε σκούρο μελάνι

Τις νύχτες τα παιδιά μου
νυχτώνουν όπου πιο πολύ φαντάστηκαν.

Αέρας τους φέρνει τα σκυλιά
αέρας τη φωτιά
αέρας και τα πένθη.

Με κάρβουνο
παγιδευμένες τάφρους ζωγραφίζουν
κι όταν απλώνουν το χέρι
χέρι το κόβει.

Τις νύχτες τα παιδιά μου
τινάζονται στον ύπνο τους
και κλαίνε.

Χίλια κομμάτια

Πικρή
πικρότατη ελιά
άγονη ψίχα.

Ο τόπος μου στην άκρη της ρωγμής
γυμνός
μ’ ότι άφησαν οι Δωριείς στο πέρασμά τους
για να κλαίω.

Απόψε και πάλι
το κορμί μου αιμορραγεί απ’ τις πληγές
ανένδοτη η μνήμη μ’ ανασκάπτει

κι όλο με βλέπω
χίλια κομμάτια
να χορεύω στα ξηλωμένα χωράφια.

Κάθοδος τα μεσάνυχτα

Μεσάνυχτα

και ξεπηδούν απ’ τις κορφές του φεγγαριού
αφήνοντας τη βάρδια τους
και κατεβαίνουν
κι έρχονται

κι όλο περνούν μες τα βαθιά ραγίσματά μου

ο Γκανάς
η Ορνέλλα Μούτι
ο Λάγιος κυκλωμένος με χρώματα
κι ο Παπαγιώργης
η Φρανσουά Βιγιόν απαγγέλοντας σιωπηλά
η Μόνικα Βίτι
η Γαλανάκη μαζί με τον Κοέν
και η Λόρεν γυμνή
θεόγυμνη
ο Χρήστος Μπράβος βυθισμένος μες στα έλκη του
ο Περικλής Γιαννόπουλος αγκαλιά με τη Γώγου
κι ο Μουφλουζέλης κόκκινος
κατακόκκινος
ντυμένος στην πένα
σαν τρελός να γουστάρει τη Μπριζίτ Μπαρντό
μη διστάζοντας να της κάνει πρόταση γάμου
ο Γκάτσος σέρνοντας χαρταετούς
κι η Τζένιφερ Λόπεζ
η Ζυράννα Ζατέλη με το κανό της αύρας
και ο Καρούζος ανεξάντλητος
ενθουσιώδης
τύφλα μεθυσμένος μ’ αμίλητα νερά
χτυπώντας ενίοτε τον παράμεσο με το δείκτη
κροτώντας τις παλάμες στο ρεφρέν
ν’ ανοίγει τα κρυφά φτερά
και να πετά
χορεύοντας το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας.