Κώστας Ψαράκης, MS computer management

Ήρθε στο χωριό από τα ξένα, πολλά χρόνια πριν, βρήκε το λιόφυτο που του χε αφήσει ο συχωρεμένος ο πατέρας του, στη μέση του κάμπου, κι έφτιαξε, εκεί ανάμεσα στις ελιές ένα “κατάστημα”. Ουτε αγροτικός δρόμος δεν έφτανε στο μαγαζί του.

Ενα σπιτάκι, ενός δωματίου ήταν το “κατάστημα” στην μέση του ελαιώνα δίπλα στις αρχαίες ελιές, άγονες κι αυτές από καιρό, εγκαταλελειμμένες, ακλάδευτες, χερσομένες.

Εβαλε και ταμπέλα, για την οποία παίδεψε αρκετά τον ντερμετζή του χωριού, που έφτιαχνε συνήθως κουβάδες, τσίγγινες σκάφες, λύχνους, και τέτοια χρήσιμα πράγματα, διότι ακόμα δεν είχε γίνη η επέλαση του πλαστικού, και έγραφε η ταμπέλα με μεγάλα ανάγλυφα γράμματα

– MS computer management-,
και την κάρφωσε πάνω από του καταστήματος τη πόρτα.

Μ ένα τρακτέρι, αμάξι δεν πήγαινε στη μέση του λιοφύτου, έφερε την πραμάτεια του. Κουτάκια, άλλα πολύχρωμα, άλλα διάφανα με ξένα γράμματα, με καλώδια, αντάπτορες, παράξενες πρίζες, διακόπτες, δισκέτες, καθαριστικά σπρέι υπολογιστών, απίστευτα πράγματα, κανείς δεν είχε δει ποτέ τέτοια πράγματα, και ένα υπολογιστή IBM PC με δυό δισκέτες! Αυτό κι αν ήταν θαύμα.

Εφερε και μια γεννήτρια, λίγο θορυβώδη που την εγκατέστησε κάτω από μια μακρινή ελιά να μην ακούγεται ,να δουλεύει ο υπολογιστής.

Εκαμε εγκαίνια, ήρθαν κάποιοι χωριανοί, κι όσοι δεν ήρθαν το μετάνιωσαν γιατί και οφτό κρέας είχε και κρασί, του ευχήθηκαν καλές δουλειές, κάποιοι αγόρασαν κάτι καλώδια δικτύου, άλλος ένα κουτί δισκέτες, ένας πήγε ν αγοράσει τον compiler της turbo prolog, ωραίο κουτί, ειχε μια κεφαλή που γίνονταν κουτάκια και έφευγαν στον αέρα, αλλά ήταν ακριβός και προτίμησε ένα σπρέι καθαρισμού και ένα πληκτρολόγιο, κι ο κουρέας έφυγε ευχαριστημένος και ολομέθυστος διότι βρήκε και αγόρασε ένα καταπληκτικό παιχνίδι για υπολογιστες -που δεν είχε- τον digger!

Δεν ξαναπήγε κανείς στο μαγαζί, τί να κάνει άλλωστε κι έτσι ξεκίνησαν οι ένδοξες ημέρες της καταπληκτικής αυτής επένδυσης, εκει στα λιόφυτα.

Κατά καιρούς τον μνημονεύανε στο καφενείο, όπου άλλος τον έλεγε παλαβό, άλλος πράκτορα των Αμερικάνων, κάποιος ήταν σίγουρος πως έψαχνε αρχαία, και κάποιοι πολύ πονηροί, που κάτι ήξερε που δεν το ξέραμε εμείς, και αύριο μεθαύριο θα δούμε εμείς…

Αυτός όμως κάθε πρωί πήγαινε στο κατάστημα με το Lada Niva που αγόρασε εντωμεταξύ, γιατί δεν είχε τρακτέρι, έφτιαχνε καφέ, κάπνιζε ολομόναχος ατέλειωτα τσιγάρα και έγραφε ακατανόητα πράγματα, προγράμματα τα ‘λεγε σε turbo c και assembly, εκεί στο αρχαίο λιόφυτο.

Με τον καιρό απόκτησε και σταθερούς επισκέπτες, εκτός από κάτι εργάτες που τους έφτιαχνε μετα χαράς καφέδες και τους εξηγούσε και τη σύγχρονη τεχνολογία, εμένα και τον ξάδερφό μου τον Γιώργη, που ήταν μάστορας στις μπριζόλες .

Εψηνε ο Γιώργης μπριζόλες εκεί στο λιόφυτο κ εμείς γράφαμε κώδικα basic και τυπώναμε την προπαίδια ένθουσιασμένοι, καθώς πίναμε ταυτόχρονα ουίσκια Glenfiddich με το ελάφι, και φωνάζαμε loop in the loop, loop in the loop!

Οταν όμως μεθούσε επιτέλους ο Γιώργης, έπρεπε οπωσδήποτε να του παραχωρήσομε τον IBM να παίζει digger και να καπνίζει.

Κι έτσι περάσαμε ένα ευτυχισμένο καλοκαίρι, αυτός, εγώ κι ο Ξάδερφός μου ο Γιώργης, μα προπάντων αυτός ο σοφός άνθρωπος εκεί στα λιόφυτα με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας.

Πως τελειώνει αυτή η ιστορία; Οπως όλες οι ωραίες οι ιστορίες για τις οποίες έγραψα (αργότερα βέβαια), το τραγούδι.

Πως είναι στις ωραίες ιστορίες
όπου οι πράξεις των ανθρώπων έχουν νόημα,
έτσι φαντάζονται οι άνθρωποι αιτίες
για ότι τους συμβεί πέρα απ τα γνώριμα
κι είν’ οι παράξενές τους ιστορίες
αιτία για πιοτό ως το ξημέρωμα
άλλη μια νύχτα , που θα ξεψυχήσει
όταν την βρει του ήλιου το μαχαίρωμα
…
σα το φεγγάρι που λειαίνει τις γωνίες
και μας πονά όπως του χρόνου το μαχαίρωμα
όσο διηγούμαστε τις ιστορίες
τοσο πληθιαίνει του τυχαίου το φανέρωμα

με τους γερόντους στα νεκροταφεία
-συγχωρεμένες να ναι οι αμαρτίες τους-
Θα καταλήξουν κ οι δικές μας ιστορίες
Με αξεδιάλυτες για πάντα τις αιτίες τους….

και κάποια μέρα θα σας το τραγουδήσω με το μαντολίνο μου…

Εμεινε λοιπόν το μαγαζί στο λιόφυτο, ο φίλος μας ξανάφυγε στα ξένα, μου άφησε και το λιόφυτο να το καλλιεργώ, όπου, στο μαγαζί, το MS Computer Management βάζαμε τα πανιά των ελιών και τα ραβδιστικά, και βρίσκαμε και καταφύγιο όταν βρέχει.

Στά άδεια πλέον ράφια φαντάζουν τα ωραία κυλινδρικά κουτιά του Glenfiddich άδεια κι αυτά.

φωτο: Στράτος Φουντούλης