στάχτες

Από τις εκδόσεις ΑΩ, 2020

Πρέπει να το τρέξω το  πρότζεκτ, οι εκδοτικοί με περιμένουν, η δόξα με περιμένει, οι παρουσιάσεις, τα media, οι δημοσιογράφοι, οι συνεντεύξεις, οι αναγνώστες μου αδημονούν για το καινούριο μου πόνημα,  μια καινούρια Μανταλένα Παπά -Τούτουζα ανατέλλει -να ’ναι καλά η γλυκιά μου, μας έδειξε τον δρόμο σε όλες εμάς τις καινούριες.

Κόσμε, σου ‘ρχομαι, κρατήσου γερά! Το νέο αστέρι είναι έτοιμο να σε θαμπώσει με το φως του! Τα βιβλία μου θα γίνουν best seller, θα πουλάνε σαν ζεστά κουλουράκια, ουρά θα κάνει ο κόσμος για να του υπογράψω. Σε κάτι τέτοιες κρίσεις δοξομανίας, μου έρχεται σκοτοδίνη, πέφτω στο πάτωμα και βγάζω αφρούς, αλλά σε λίγο μου περνάει. Αρκεί να χώσω κάτι στο στόμα μου για να μην δαγκώσω τη γλώσσα μου. Γι’ αυτό έχω πάντα μαζί μου το μολύβι μου. Αυτό έχει σημασία, πώς θα δίνω μετά συνεντεύξεις; δεν νοείται συγγραφέας μουγκός. Πρέπει το λοιπόν να είμαι λίαν προσεκτική.

Μου κουβαλήσανε, που λέτε, τις προάλλες μια ψυχολόγα, μια μανταμίτσα γλυκούλα με γυαλιά και ταγεράκι -άλλο έργο των ΜΚΟ και τούτο- η οποία μου κατσικώθηκε να της περιγράψω και καλά την παιδική μου ηλικία, με λεπτομέρειες μάλιστα.

Τι τα θες, μαντάμ; Τι τα γυρεύεις; Ο πατέρας μου ένας φουκαρατζίκος περιπτεράς, με υπερχειλίζουσα και πειραγμένη φαντασία, καταθλιπτικός του κερατά, κάθε βράδυ μας έτρωγε τα συκώτια με τα σενάρια τρόμου και πανικού που σκάρωνε στο μυαλό του, τι είχαν δει τα μάτια του στο περίπτερο, τι αρρώστιες καινούριες μάντευε ότι θα πλήξουν την οικογένεια, τι συμφορές, τι λιμοί και καταποντισμοί, έτσι τα κατάφερε και το έπεισε το αδελφάκι μου ότι εκεί έξω ο κόσμος είναι μια ζούγκλα που θα σε κατασπαράξει οπωσδήποτε -όχι ότι δεν είναι, αλλά μην το παρακάνουμε κιόλας- και τώρα τον έχουμε κλεισμένο στην κλινική με κρίσεις πανικού, όσο για τη μάνα μου, μας άφησε χρόνους πολύ καιρό πριν, ψιλοσαλεμένη μ’ ένα σωρό ψυχολογικά κι αυτή, μεριά από τις παλαβομάρες του πατέρα μου, μεριά ότι και οι δικοί της δεν ήταν και οι λογικότεροι άνθρωποι του κόσμου, ο παππούς είχε αυτοκτονήσει στη στάνη γιατί η γιαγιά τού τα ‘φόραγε’ κανονικά.

Τι τα θες, μαντάμ, και τα σκαλίζεις, συγχύστηκα και πώς θα κουλάρω τώρα, γαμώτο;

Όμως εγώ βγήκα συγγραφέας, παρακαλώ! Τι τιμή και τούτη, τι δόξα και ευλογία από τα ουράνια! Γιατί κι εγώ σκαρώνω σενάρια εξωφρενικά, αλλά τα κάνω τέχνη, αγάπη μου! Η δική μου η τέχνη μ’ έσωσε από τον διασυρμό και το τρελάδικο. Με σώζει από την ξεφτίλα!

Έτσι πορεύομαι μοναχή μου κι ένα respect μου αξίζει, παρακαλώ! Κόσμε, respect, πορεύομαι μοναχή μου καταπώς καταλαβαίνω, μόνον αυτό ζητώ, λίγο σεβασμό στο πρόσωπό μου. Και έχετε ήδη λάβει γνώση με ποιον τρόπο διαχειρίζομαι συμπεριφορές ασέβειας προς το άτομό μου.

*

©Χαρά Νικολακοπούλου