Σταυρούλα Δεμένεγα, Μεγάλωσα…

Μεγάλωσα…

Μεγάλωσα και έμαθα
πως δεν υπάρχει αναμονή
μονάχα αρχή και τέρμα
πως με ορίζει η τόλμη μου
και ό τι με προσπέρασε
ήταν ληγμένο άλμα
-το λίγο μου δεν μπόρεσε
το ύψος του δεν αρκούσε-

Μεγάλωσα στην έκταση
της ανεπάρκειας μου
και τώρα κάπως προσπαθώ
να περπατώ στις άκριες

Μεγάλωσα…
μου επιτρέπεται το φως
που θρέφει η φθορά μου
και κάτι απρόσμενες στιγμές
τυχαίες απολαύσεις.

Ποίηση λοιπόν..

Για να σκαλίζω το αίσθημα
Για να μετρώ το βάθος
Για να με βρίσκει η φωνή
Να φτάνω τον παλμό της
Για να αντέχω το πολύ
Να ισορροπώ το λίγο
Για να μπορεί η σιωπή
Να ελπίζει σε μια λέξη
Σαν μια στιγμή σε έκταση
Μια σκέψη σε οδύνη
Σαν αυταπάτη πλήρωσης
Και ηδονή πλασμένη

Ποίηση λοιπόν
για να… και σαν…
Αλλά -κυρίως- και γιατί
ό τι μου κρύβει ο κόσμος μου
είναι ό τι μου χρωστάει

Στάσιμη απάτη

Μένω εδώ μα εκτείνομαι
Στο μάκρος των ειρμών μου
Μένω εδώ βυθίζομαι
Στα χάσματα του χρόνου
Είμαι και σώμα και ροή
Στάσιμη εγώ απάτη

φωτο: Στράτος Φουντούλης