Στέλλα Δούμου, κουφέτα ματιών με κοιτάζουν

Στέλλα, Χρόνια Πολλά!

✤

ΤΙΜΗΜΑ

Όταν έρχονται ελάφια μες στο δωμάτιο
Και τσιμπούν τα φύλλα, ξέρω
Πως στα δάση τής συντέλειας ο ουρανός είναι χαρτί
Όλα αποκτούν τη φλούδα του αθώου
Γλαφυρά νερά μ’ έχουν κρυφά εξημερώσει
Με κουφέτα ματιών με κοιτάζουν
Όλες οι λέξεις που ορέχτηκα
Να γίνομαι χόρτο και λεία τους.

ΕΠΙΠΤΩΣΗ

Όταν μιλάω για ποιήματα
Στην πραγματικότητα μιλάω για ένα δάσος και τον λύκο του
Που συνήθως χάνεται μέσα σ’ αυτό μονογενής
Μιλώντας στον εαυτό του σαν να ’τανε πολλοί
Ίσως το κάνει αυτό για να μη φοβάται
Καθώς ακούει σφυριές από φεγγάρια Και πέτρες να γεννούν σε κάθε χτύπο
Μωρά όλο ήχους και φλέβες
Το δάσος είναι σαν τον διάβολο Χώνεται παντού και τον σκεπάζει
Και μέσα εκεί ο χρόνος έχει εφτά πετσιά κι άφθονη λύσσα
Εγώ, ξέρετε, επηρεάζομαι πολύ από τις λέξεις
Κι από τις πέτρες που κουβαλούν αυτές κάτω απ’ τα σκέλια
Όλα μου τα δόντια σπασμένα.

ΟΙ ΚΗΠΟΙ ΤΗΣ ΜΟΝΖΕΙΡΑ

Όλα εδώ γλιστρούν παρηγορητικά
Όπως νομίσματα σε πάγκο με ρετάλια
Οι σφυρίχτρες μερικές φορές δημιουργούν πανικό
Τα ψάρια της Κυριακής είναι υπό έλεγχο
Και ένα τρένο με καρτούν επικοινωνεί με σήματα καπνού
Όπως έλεγα, όλα εδώ γλιστρούν παρηγορητικά
Στην Αβησσυνία λύθηκαν τα κορδόνια
Ενός κατά συρροήν εκμαυλιστή
Οι πόλοι των τηλεφώνων σε δυσαρμονία
Κάποιος φυλακίστηκε άδικα
Κάποιος επέμενε να νικήσει
Και οι ερωτήσεις είναι πάντα οι ίδιες
Κι αν δεν με διακόπτατε ολοένα για να μάθετε
Γιατί στους παιδικούς κήπους της Μονζέιρα
Βιάζονται κορίτσια
Ή άραγε γιατί ρολόγια σταματάνε κάθε τόσο και πενθούν
Θα ξέρατε ότι όλα εδώ γλιστρούν παρηγορητικά
Όπως νομίσματα σε πάγκο με ρετάλια.

DOLOROSA

Στα σκαμνάκια προσευχής η ισορροπία είναι εύθραυστη
Η στόφα τους είναι τριμμένη
Αποκαλύπτοντας έναν πνεύμονα από καρφιά
Δίπλα, το κρεβάτι θάλαμος προσεδαφίσεως
Μια δυστοπία αναγκαία
Ώστε το σώμα να εισπνεύσει την ανάπαυση
Μες στο βαμβάκινο ασυνείδητο κουκούλι
Στο παραπλήσιο τραπεζάκι η αγυρτεία ρόδων
Κομμένων από τη δεξιά πλευρά του κήπου
Μαζί με μια μαρμάρινη Μαντόνα χωρίς μάτια
Η Καινή, Βίοι Αγίων, η αγαπημένη Σουλπικία
Κι ένα ποτήρι ανθόνερο
Ροζάρια παντού, κυρίως στα δόντια
Και βαλεριάνα υπογλώσσια
Ωστόσο η υπνική κατάσταση δεν έρχεται
Αντ’ αυτού καίει το μηνίγγι στη διάσειση των πεπραγμένων
Γιατί κοιτώντας πίσω ξέρει
Πως τα σκυλιά που αλυχτούν
Είναι οι πράξεις της που τη στοιχειώνουν.

ΕΚΑΤΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΜΑΚΡΙΑ

Στην αίθουσα με τις μεγάλες αποστάσεις κατανόησης
Κάτω ακριβώς από τις κυλιόμενες σκάλες
Που οδηγούσαν στα οκλαδόν σημεία των εικόνων
–οι λαμπτήρες καταύγαζαν τον αιθέρα χωρίς παρεξηγήσεις
και όλα διατηρούνταν καρφωμένα σε κατάσταση προοπτικής–
Εκεί ακριβώς
Οι ανοιχτοχέρηδες της κυριολεξίας
Ονειρεύονταν συχνά το ρήμα φαντάζομαι
Να σκάζει σαν άστρο μέσα απ’ τα βλέφαρά τους
Και κάποτε συνέβη
Να σπάσει ο κώδωνας των περίκλειστων ματιών
Και να βρεθούν σύψυχοι μ’ ένα μπαστούνι στο χέρι
Να αναμοχλεύουν το υγρό χώμα των λέξεων
……………………………………….μην τυχόν πήξει
Και ξαναγίνει η φρουτιέρα
Φρουτιέρα
Κι όχι ένας Κήπος που στίλβει φωτόνια
Έτοιμα να τα καταπιείς ολόγιομα και να κελαηδήσεις.