Δημήτρης Φύσσας, Οι παρενθέσεις μου στα Ελληνικά «Γράμματα»

✤

Στην πολλαπλή τρέλα των ελληνικών «Γραμμάτων»

Γαμάνε η λογοκλοπή (και να πώς γίνεσαι μεγάλος και τρανός, αφομοιώνοντας τα ξένα τα μυαλά αδήλως)

Κι η μεταφραστική αυθαιρεσία κι αχταρμάς (δυο λέξεις το πρωτότυπο, σαράντα δύο ο «μεταφραστής» απ’ την κοιλιά του, συν άπειρα «αποσιωποιητικά», θαυμαστικά και βάλε)

Κι η ροζ λογοτεχνία (or δόξα απ’ τα κραγμένα συναισθήματα: «Το Ακατέργαστόν μου» και η Στάμου όλα τα είπαν).

Οι άλλοι πάλι επισείουνε Δημουλά, Λουντέμη, Παλαμά, το «Άξιον εστί», την «επανάσταση», το «νέο πατριωτισμό» (και τα τοιαύτα «ηχηρά παρόμοια»).
Μα μια χαρά μοιράζουν μεταξύ τους πολυτονισμό (εκεί τα βρίσκουνε μεμιάς, ένεκα η σπουδαιοφάνεια και το κλέος το παλαιόν, μη χέσω)

Και φυσικά μοιράζουν και τα θέματα της Έκθεσης στις Πανελλήνιες (α βέβαια, αυτόν τον «κλάδο της λογοτεχνίας του Τρόμου», σταματημένονε καμιά χιλιάδα χρόνια πριν)

Σε τούτη λοιπόν την πολλαπλή τρέλα των ελληνικών «Γραμμάτων»

Ψάχνω μια ποίηση σκληρή, πρωτογενή και μια πεζογραφία ιδίας εμπνεύσεως (κι ας καταστρέφονται απάνω στην προσπάθεια)

Ευγνωμονώ τις μεταφράσεις τις πιστές, με δίχως φιρφιρίκια (πως χάνει η μεταφράστρια τον ύπνο της στη «βασίλισσα λέξη»- τι εμπειρία να το ζήσω από κοντά)

Αναζητάω δοκίμιο αυθεντικό, κι ας μοιάζει αδιανόητο (γιασάν ρε Κούρτοβικ και γεια σου Κώστα Βούλγαρη απ’ τη δικιά σου τη Λεψίνα)

Και συνεχίζω να πορεύομαι άνεργος again (με Χάκκα, Καρυωτάκη, Σώτη, Βανεγκέμ, Πετρόπουλο και ύφος –λέμε τώρα– ημιΒαλτινού)