Σοφία Μελίντα Μαλτέζου, Μια αδελφή ψυχή για την Αχμάτοβα

Λίζα Διονυσιάδου, Η Αχμάτοβα στον καθρέπτη μου ―εκδόσεις Εύμαρος

Όλα ξεκινούν απο τη φράση [είδα τη ζωή μου σαν το όνειρο ένός άλλου, σαν αντανάκλαση σ΄ένα καθρέφτη ξένο] Η Άννα Αχμάτοβα δεν είναι για τη Λίζα Διονυσιάδου μια μεγάλη μόνο ποιήτρια. Δεν την αντιμετωπίζει στο βιβλίο της [ Η ΑΧΜΑΤΟΒΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΜΟΥ] -Εκδ. Εύμαρος- σαν μιά ακόμα Αχματολόγος αλλά σαν αδελφή ψυχή που ζεί μαζί της την παράλληλη πραγματικότητα στη Ρωσία, τη Γαλλία,την Ελλάδα. Η συγγραφέας τη θεωρεί δική της, παρούσα, έτσι καθώς κουβεντιάζουν με τη βοήθεια ενός καθρέφτη, που εξασφαλίζει την πληρότητα στη σχέση τους. Στον ίδιο καθρέφτη μπαινόβγαίνουν τα φαντάσματα των διώξεων στη Σ. Ενωση,τότε που κυριαρχούσε το ερώτημα: Ποιός προηγείται; Ο σοσιαλισμός η ο άνθρωπος; Οι διώξεις του γιού, του πρώτου άντρα της Αχμάτοβα και της ίδιας που την κάνουν ν αναστενάζει. [΄Ολές οι εποχές είναι τραγικές για όσους βιώνουν την πραγματικότητα] Και αυτή η πραγματικότητα δεν την εμποδίζει να αφιερώσει το αριστούργημά της, το Ρέκβιεμ στον γιό της και τον Ρωσικό λαό. Τον λαό με τη μεγάλη καρδιά, τόσο μεγάλη ώστε να χωράει και το καλό και το κακό. Οι διωγμοί της Αχμάτοβα και άλλων ρώσων ποιητών της εποχής της, μας κάνει κι εμάς να αναρρωτιόμαστε πως συνειδητοποιούν οι εξουσιαστές τη τεράστια δύναμη των ποιητών και πνίγουν τη φωνή τους όταν οι ίδιοι ιδέαν δεν έχουν συνήθως από ποίηση;

Η Αχμάτοβα εμφανίζεται στο βιβλίο να παρουσιάζει τον δικό της μύθο και όχι των άλλων γι αυτήν. Εξομολογείται. Στη ζωή μου υπήρξα τα πάντα. Καλόγρια, πόρνη, μάγισσα, άγγελος, αγαπημένη περιφρονημένη, καταξιωμένη μέχρι που έγινα της μόδας. Σε όλη αυτή την οδύσσεια δοκιμασιών και συναισθημάτων ιδαίτερη θέση έχει ο δεσμός της με τον Μοντιλιάνι, που της ενέπνευσαν τη διαπίστωση. [ Κάποιοι έρωτες τελειώνουν σύντομα για να μη πεθάνουν ποτέ] Στό τέλος αποσύρεται η ποιήτρια απο τον καθρέφτη και το δωμάτιο της Λίζας, που ομως εξακολουθεί να την βλέπει παντού και μαζί της όλοι εμείς. Γιατί υπάρχει παντού. Θα την αποχαιρετήσουμε γράφοντας στον δικό μας ηλεκτρονικό καθρέφτη μερικούς στίχους της.

Απλά μυρίζει τ΄αγριόμελο,
Η σκόνη ηλιαχτίδες,
βιολέτα το κοριτσίστικο στόμα,
και το χρυσάφι – τίποτα.
Νερό μυρίζει η ρεζεντά
και μήλο η αγάπη.
μα μάθαμε εμείς παντοτινά,
Πως το αίμα μυρίζει μόνο αίμα…