στάχτες

Από τις ΑΩ Εκδόσεις

✽

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ

ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ ΠΕΡΑΣΜΑ ΠΡΩΤΟ

Σούρουπο ήταν σαν μπήκε ο Λύκος στην πόλη. Λίγο φοβισμένος σιγοπατούσε κι όλο κοίταζε γύρω του. Ανθρώπων καταλύματα είναι αυτά, σκεφτόταν. Τα γκρίζα μάτια του δεν είχαν ξαναδεί τίποτα τόσο άγριο.
Εδώ λοιπόν είναι ο τόπος
είπε σχεδόν ψιθυριστά
να μην ακούσει ούτε ο ίδιος τη φωνή του.

✽

ΣΥΣΚΟΤΙΣΗ

Πώς να χωθείς έτσι ακυβέρνητος
στο δάσος των ανθρώπων
το νήμα πώς να πιάσεις;
Η Αριάδνη μια προδοσία ολοφάνερη
Θα βρεις το δρόμο μου ’λεγε
κι εγώ
Λύκος πιστός
πιάστηκα στην παγίδα

*

Φοβάμαι τον χείμαρρο όταν ξεχύνεται ορμητικός
σέρνοντας μέσα του κομμάτια και ξεφτίδια
ζωής σπαταλημένης
σαν να μην ένιωσα ξανά το βάρος της
τον νου η αντοχή μην ξαστερώνει πια
όλο και πιο πολύ σαν να θολώνει η σκέψη
με σιγοτρώει σαράκι από μέσα και με λιώνει
μα ξύλο εγώ ποτέ δεν ήμουνα
πώς γίνεται και σβήνω
λιγοστεύω
γυρνώντας μες στην πόλη σας
έρημος Λύκος
ταπεινός

✽

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΣ ΡΗΣΗ ΠΡΩΤΗ

Τι θα συμβεί άραγε
αν όλοι πάρουμε φωτιά;

Στάλα νερό δεν προνοήσαμε
σε άδεια πιθάρια θα μας θάψουν
σαν τους παλιούς προγόνους
με τα οστά τους θρύψαλα
που έκθαμβοι το υλικό απομεινάρι
του άυλου πλέον κόσμου τους
από ερείπια
ανασύρουμε
ζωής

*

©Διώνη Δημητριάδου

✽