στάχτες

Ειρήνη Μπόμπολη, Με την αφή, εκδόσεις Σαιξπηρικόν

Η κρίση του βιβλίου από τον συγγραφέα Δημήτρη Βαρβαρήγο:

Διαβάζοντας την ποίηση της Ειρήνης Μπόμπολη έχεις την αίσθηση πως βρίσκεσαι μπροστά στην ενεργό δύναμη της τραγικότητας των ανθρώπινων αισθήσεων και καταστάσεων θέτοντας σε κίνηση τη διαδικασία του νου να πραγματοποιεί την υπέρβαση μέσα από τον ανθρώπινο λόγο.
Με την αφή, ο τίτλος του νέου βιβλίου της. Μια συλλογή με 39 ποιημάτων, που καταφέρνουν να επεκτείνονται με συναισθηματική δεινότητα στην ανίχνευση οντολογικών-συναισθηματικών προβλημάτων.
Άρτια δομημένη γραφή, υποβάλλει τις λέξεις σε πρωταρχικά μέσα που εκφράζουν άψογα το θέμα αισθητικά και αφηγηματικά δημιουργώντας μέσα από την ελλειπτικότητα τον σκοπό της ποίησης να υπηρετείται από τη σωστή επιλογή κάθε λέξης για να δίνει πλήρη εικόνα.

Ο ποιητής στη θάλασσα
Τι κάνει άραγε ο ποιητής στη θάλασσα νυχθημερόν;
Ποιήματα ψαρεύει
-πελαγίσιοι δρομείς ευφορίας-
με το αγκίστρι της πένας του.
Τα ανασύρει ένα –ένα, επιλεκτικά
απ’ τον πλακούντα της μυστικής τους μήτρας.

Χωρίς λεκτικές υπερβολές, κύριο χαρακτηριστικό του εγγενούς προσωπικού της ύφους -στο σύνολο του έργου της- παρατίθεται εμφανώς η εσωτερική της κατεύθυνση μέσα από τις αναζητήσεις, τις αγωνίες και τον θαυμασμό για τη ζωή που βιώνει· και την οποία προβάλλει με ασίγαστο μόχθο μέσω της δομημένης μορφής του λόγου της.

Απεργία
Σχεδόν όλα
Τα ποιήματά μου
Για σένα

Και ποτέ
Κανένα
Δεν έλαβες

Ευτυχώς
Που τα ταχυδρομεία
Απεργούν
Στην ώρα τους

Η ποιήτρια πασχίζει να δώσει απαντήσεις σε καίρια ζητήματα που αναφέρεται μέσω των ποιημάτων της συλλογής· σαν να προσπαθεί να ταχτοποιήσει το συναισθηματικό κόσμο των ανθρώπων από γεγονότα και μνήμες που τον βασανίζουν και γιατί όχι να τον λυτρώσουν μέσα από μια ποίηση που επιζητεί να πλάσει έναν νέο ιδανικό κόσμο.
Με τη γνησιότητα μιας εσωτερικής σκέψης καταφέρνει να εκφράζει σημαντικές σπουδαιότητες της ζωής… με ευθυκρισία και ειλικρίνεια, δίχως λεκτικές υπερβολές αλλά με λόγο κατανοητό προβάλλει την δημιουργική της ένταση, σχεδόν επιτακτικά, όπως απαιτεί η καλά οργανωμένη μορφή του ποιητικού λόγου.

Περιστροφή
Σε κάποια περιστροφή του κύκλου,
δεν μπορεί,
θα σκοτεινιάσει ο έρωτας.
Οι λέξεις γίνονται καρφιά
τέλια αγκαθωτά,
ως την περίμετρο.

Μα ως τότε,
ως τη στιγμή του ναυαγίου
και της ολικής άρνησης,
κάθε ακτίνα λαμπερή
θα την περπατήσουμε.
Στα ακροδάχτυλα πατώντας
και πίνοντας όλο το φως της νύχτας
( νύχτα ασέληνη ο έρωτας),
μονορούφι.

Ίσως παίζοντας και λίγο κότταβο
με τον δήμιο έρωτα:
«Στην υγειά του απροσκάλεστου»!

Διανύοντας έτσι αιμόφυρτες διαμέτρους
εθελούσιας αυτοανάλωσης.

Οι σοβαρές προσεγγίσεις των ζητημάτων που καταπιάνεται προσδίδουν στην ποίηση τη δυναμική μιας δραματικής καθαρότητας γεμάτη προτερήματα και προεκτάσεις για σκέψη και περισυλλογή.
Μια γραφή που τη συναντάμε στην ώριμη γλώσσα έμπυρου δημιουργού.

❇︎