στάχτες

όλα γίνονται για την έξοδο⁽²⁾

Ι.
(κάποτε παλιά)

η Μαριάνθη είχε πιάσει τη ντουλάπα ψηλά, χόρευε
στιγμές σταματούσε, πιες, έλεγε και έδινε στο μικρό κορίτσι κάτι που γλύκαινε στον φάρυγγα σα νέκταρ από αγιόκλημα
μέσα, η θερμοκρασία έπιανε κορυφή· ακίνητη
με βλέφαρα μισά κατεβασμένα, σαν κουρτίνες στο παράθυρο, γινόταν κάτι που το έξω να μένει δροσερό· άρρωστη
πιο έξω, οι κήποι ανθισμένοι
ακόμη πιο έξω, Πασχαλιά κι άνθρωποι στα χωράφια
φάε, είπε η Μαριάνθη και στον ουρανίσκο μπερδεύτηκαν όλοι οι νεκταροφόροι στήμονες που έγλειψε το κορίτσι στη ζωή του να πιει ανθόμελο τα λευκά νερόβραστα μακαρόνια
έξω· άνθρωποι στα χωράφια μια Πασχαλιά, χαρές και μυρωδιές
αργά το απόγευμα, εκεί που οι χαρές αποσύρονται ιδρωμένες κι οι μυρωδιές σκορπίζουν σύννεφο αραιό, οι άνθρωποι θυμούνται τα μέσα και τα συναντούν με όποιο τρόπαιο απόδειξη της ευφρόσυνης συνύπαρξης τους
κοίτα! χαμογελάει!, είπε ένας κι έδειχνε με βλέμμα το κεφάλι του αρνιού και από το κεφάλι τα δόντια
στάθηκε λίγο η Μαριάνθη από τον χορό, γύρισε, κοίταξε  κι αυτή
μαύρα, μεγάλα δόντια, σφιγμένα πάνω σε μια γλώσσα μισοβγαλμένη να κοροϊδεύει
χείλη τραβηγμένα προς τα πάνω, καμένα
τι λύκος αρνί, έστυψε τα μάτια της η Μαριάνθη στα μάτια του παιδιού
κι εκείνο: έτσι θάν’ ο θάνατος, είπε μέσα της

και έτσι πρωτόμαθε το κορίτσι πως ο θάνατος είναι χαρά ή πως θάνατος είναι η χαρά ή ότι οι άνθρωποι χαίρονται τον θάνατο ή πως τον περιμένουν για να χαρούν ή η χαρά δεν πρέπει να δείχνεται πριν να είναι η ώρα να συμβεί ο θάνατος και πάντως ο θάνατος έχει μεγάλα καμένα δόντια και χείλη ένα τραβηγμένο χαμόγελο αρνιού

ΙΙ.
(1973)

αγία σκοτεινιά
η παρουσία του πρωταγωνιστή⁽¹⁾ στην πρώτη σκηνή κι η απουσία του στην τελευταία: όλο το δέος του ανθρώπου που αμφισβητεί, για το αόριστο ή το ποθούμενο που εξασφαλίζει τη συνέχεια της ροής ή το ανείδωτο ή το ανεξήγητο ή το
…
το;
το στόμα του αρνιού μιαν Πασχαλιά με χείλη τραβηγμένο χαμόγελο καμένο και δόντια όσες οι προσδοκίες από τις επενδύσεις σε μιαν ανάσταση

ΙΙΙ.
(2017)

όλα γίνονται για την έξοδο, είπε ο ηθοποιός⁽²⁾ κι ήταν στραμμένος προς τη μεριά μου
ο ηθοποιός ήταν στραμμένος προς τη μεριά μου!
έπαιζε με την πλάτη στο πλήθος
η σκηνή πιο κάτω από εμάς ή στην ευθεία μας
εκείνος έπαιζε στη σκηνή με την πλάτη στο πλήθος
ένας καθρέφτης τον παρέδιδε πρόσωπο σε αυτούς που είχε πίσω του
εμείς τον βλέπαμε στο πλάι
είχα καθίσει στη σωστή πλευρά ή εκείνος με έψαξε για να μου πει:
όλα γίνονται για την έξοδο⁽²⁾
χτυπώντας το μπαστούνι στο πάτωμα, κατέβασε το γενειοφόρο πρόσωπό του βαραίνοντας τον λόγο
έπειτα γύρισε το κεφάλι ίσια για να βλέπει τους πίσω από μπροστά
είχα καθίσει στη σωστή πλευρά για να του επιτρέψω να μου απευθυνθεί
έτσι κι εγώ ένευσα: πάμε ξανά από την αρχή, και σιγουρεύτηκα πώς με αισθάνθηκε από μια κίνηση του ώμου κάτω από το παλτό που καλούσε: έλα να παίξουμε τους κλέφτες⁽³⁾

IV.
(πάντοτε)

η Μαριάνθη είχε πιάσει τη ντουλάπα και χόρευε
στιγμές σταματούσε
το αγιόκλημα στο λαρύγγι
έξω οι κήποι
πιο έξω, Πασχαλιά
ο θάνατος έχει τα δόντια του αρνιού που δείχνεται ως τρόπαιο ευφρόσυνης συνύπαρξης
το δέος του ανθρώπου: η καμένη σπηλιά που ανοίγεται το στόμα του αρνιού μιαν Πασχαλιά
τα δόντια του αρνιού: οι προσδοκίες από τις επενδύσεις σε μιαν ανάσταση

______________
σημειώσεις:
(1) αναφορά στην ροκ όπερα: Jesus Christ Superstar
(2) αναφορά στη θεατρική παράσταση του θεάτρου της οδού Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής: Πλατεία Ηρώων του αυστριακού Τόμας Μπέρνχαρντ
(3) αναφορά στο άνθος “κλέφτης”

*

Πρώτη δημοσίευση: Ενύπνια Ψιχίων, 2017, με τίτλο: έλα να παίξουμε τους κλέφτες

*

©Ασημίνα Λαμπράκου

φωτο: Στράτος Φουντούλης

✿