Πάνος Ιωαννίδης, Ο καιρός των ρόδων ―Προδημοσίευση (πρώτου μέρους)

Πάνος Ιωαννίδης, Ο καιρός των ρόδων ―Εκδόσεις Κέδρος 2021

Ημέρα 1η

Το γαϊτανάκι

Νιώθει ότι έχει μεθύσει και ας μην έχει πιει στάλα αλκοόλ. Όλα και όλοι γυρίζουν γύρω της. Άνθρωποι χορεύουν πάνω στο κατειλημμένο οδόστρωμα, πουλιά φτερουγίζουν πάνω από τα σύρματα, λέξεις που έχουν ειπωθεί άπειρες φορές ζητούν επιτακτικά να γίνουν πράξη.

Μια μαγευτική αίσθηση έχει κατακλύσει την Ιφιγένεια. Η μελωδία που ακούγεται από τα τεράστια μεγάφωνα είναι σαν να βγαίνει από τα σπλάχνα των ανθρώπων που χορεύουν ολόγυρα και να ανεβαίνει προς τον ουρανό σχηματίζοντας ένα πολύχρωμο σύννεφο, για να ξεκινήσει επιτέλους μια καινούργια βροχή που θα ξεπλύνει τα πάντα.

Αρχίζει να χορεύει ακόμα πιο έντονα. Το κορμί της έχει γίνει ένα με τον κόσμο που έχει απλωθεί σε ολόκληρη σχεδόν την περιοχή της Βαλαωρίτου εδώ και λίγες ώρες. Συλλογικότητες και φορείς έχουν οργανώσει ένα υπαίθριο πάρτι ενάντια στην ψήφιση του τρίτου μνημονίου, κόντρα στην επιβολή των capital controls. Με κεντρικό σύνθημα Thisis a coup. Αυτό είναι πραξικόπημα. Το γράφει σχεδόν παντού. Στα ελληνικά, στα αγγλικά, στα γερμανικά, σε όλες τις γλώσσες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το γράφει και στο κεντρικό πανό που κρέμεται στο επίπεδο που η Συγγρού διασχίζει την Εγνατία για να το βλέπουν και οι διερχόμενοι οδηγοί. Το έχουν τρυπήσει σε κάποια σημεία για να το διαπερνά ο Βαρδάρης που φυσάει χωρίς να το ρίχνει. Στα πλακάτ που κρατάνε οι φοιτητές, οι οποίοι ξέρουν πως το αύριο γίνεται πάντα χειρότερο όταν δεν αγωνίζεσαι για το σήμερα. Στα μικρά αυτοκόλλητα, που φτιάχτηκαν ρεφενέ σε ένα συντροφικό τυπογραφείο, και κοσμούν τα πέτα γονέων και παιδιών που βρίσκονται εδώ.

Καθώς η Ιφιγένεια χορεύει περιεργάζεται τους γύρω της. Άλλους τους γνωρίζει, άλλους όχι. Νιώθει όμορφα που δεν έχουν έρθει μόνο οι γνωστοί γνώριμοι του χώρου. Αντικρίζει χαρούμενα πρόσωπα που αναπνέουν πέρα από τις περιφραγμένες επικράτειες του κινήματος.

Ο ενθουσιασμός που πάλλεται στην ατμόσφαιρα την κάνει να ξεχάσει τα τελευταία γεγονότα. Αναγκαστικά, μετά τον εμπρησμό της κατάληψης μπήκαν σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή. Δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να χτυπήσουν στο ψαχνό. Αλλιώς, θα γίνονταν ένα με αυτούς που κορόιδευαν. Η ίδια φοβάται πως δεν θα τη βγάλει καθαρή. Αισθάνεται ενοχές που δεν μίλησε στον Κύρο για τις απειλές που έχει δεχτεί. «Για να μην τον στεναχωρήσω», ψιθυρίζει στον εαυτό της και συνεχίζει να χορεύει στον ρυθμό κλείνοντας τα μάτια.

Το όλο εγχείρημα της θυμίζει το Reclaim the Streets που είχε οργανωθεί τον Μάη του 2000, εκείνη τη φορά στην πλατεία Ναυαρίνου, από το ύψος της Σβώλου μέχρι την Τσιμισκή. Τότε βρισκόταν στο δεύτερο έτος του Παιδαγωγικού. Μόνο που τώρα δεν έχει αλλάξει απλώς η τοποθεσία, θυμάται τη φωνή του Κύρου να της μιλάει σήμερα, πριν καν χαράξει, καθισμένοι στο μπαλκόνι:

– Έχουν αλλάξει πλέον τα δεδομένα της αντίστασης. Τότε οι αντισυστημικές δράσεις διέπονταν από μια εναλλακτική αισθητική που λειτουργούσε κυρίως ως κράχτης προσέλκυσης του κόσμου που ήθελε ή μπορούσε να πάει κόντρα στον χυλό της τηλεοπτικής σαπίλας. Με βασικό όχημα αντίστασης στην εποχή της φούσκας το Κοινωνικό Φόρουμ. Τότε προσπαθούσαμε να σταματήσουμε τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού πριν αναπτυχθεί και κάψει τα δάση των πόλεών μας. Σήμερα προσπαθούμε να μην πάρει φωτιά το σπίτι μας, την ώρα που δεν προλαβαίνουμε να σβήσουμε τα αποκαΐδια του γείτονα. Και, για να το πετύχουμε αυτό, χρησιμοποιούμε συχνά εργαλεία της μαζικής κουλτούρας.

Το ξημέρωμα έκανε τη Θεσσαλονίκη να μοιάζει με ρόδινη κόρη που προσπαθεί να ξυπνήσει από ένα κακό όνειρο. Η Ιφιγένεια διαφωνούσε με την άποψή του και ενοχλούνταν από τις διανοουμενίστικες αντιλήψεις του. Πίστευε ακράδαντα ότι ο αγώνας για ένα καλύτερο αύριο είναι πάντα ο ίδιος ανεξαρτήτως συνθηκών, αλλά η νύστα δεν την άφησε να διαμαρτυρηθεί.

Έπεσε για ύπνο, λίγα λεπτά αφότου το λυκαυγές υποχώρησε στη λαμπρότητα της νέας μέρας. Όταν ξύπνησε, νωρίς το μεσημέρι, ο σύντροφός της έλειπε. Είχε πάει να βοηθήσει στη μετακόμιση ενός θείου του.

Τα συνθήματα που ακούγονται την κάνουν να βγει από την ονειροπόληση και να ανοίξει τα μάτια της. Συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται στη γωνία της Συγγρού με τη Βαλαωρίτου. Τα ντεσιμπέλ της μουσικής και των συνθημάτων αναγκάζουν τον ντι τζέι να χαμηλώσει την ένταση.

«Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Εδώ και στις Βρυξέλλες, ακούστε το καλά: Μνημόνια και λιτότητα θα μείνουν στα χαρτιά!»

Η Ιφιγένεια φωνάζει όσο πιο δυνατά μπορεί, θέλει έτσι να τους αγκαλιάσει όλους. Κάποιοι αφήνουν τα τραπέζια στα καφενεία, στα φαγάδικα και στα μπαράκια, που εδώ και σχεδόν δέκα χρόνια έχουν κατακλύσει τον παλιό Φραγκομαχαλά, και γίνονται ένα μαζί τους.

Βαθιά μέσα της πιστεύει ότι το δίκιο είναι με το μέρος τους. Ο κόσμος το ξέρει, ο κόσμος φοβάται πως το ένα βήμα μπρος που θα κάνει, μπορεί να τον οδηγήσει δύο βήματα πίσω. Εκεί όπου φυτρώνουν τα χειρότερα.

Το πλήθος είναι κυρίως συγκεντρωμένο στη Βαλαωρίτου, από την Ίωνος Δραγούμη μέχρι το στενό της Βηλαρά. Κάποιοι έχουν απλωθεί στη Συγγρού, μέχρι την πλατεία Χρηματιστηρίου, και στο σοκάκι που είναι οι Τέσσερις Εποχές. Εκεί όπου έχει στηθεί η ηχητική εγκατάσταση και βρίσκονται οι φίλοι της. Ο Αχιλλέας που εξακολουθεί, παρά τις κακουχίες που έχει περάσει, να πιστεύει στο όνειρο, και θα έρθει αργότερα γιατί δουλεύει. Και οι άλλοι δύο που, αν και λύγισαν από τον τρόμο του κενού, το παλεύουν. Η Κασσιανή που προσπαθεί να το ζωντανέψει με τις λέξεις της, ο Θέμης που ψάχνει να βρει σε ποια πραγματικότητα χωράει. Από εκεί ξεκίνησε το πάρτι και μάλλον εκεί θα τελειώσει τα ξημερώμα- τα. Με συντροφικούς χαιρετισμούς, τρυφερά βλέμματα και αγκαλιές.

Πριν μπει στον χορό, τους είχε αφήσει λέγοντας ότι θα πήγαινε μια βόλτα. Δεν ήθελε να συνεχίσει την κουβέντα με την Κασσιανή. Ίσως γιατί ήξερε ότι τα λόγια της φίλης της ήταν σωστά. Ήθελε να μείνει για λίγο μόνη, να δονηθεί από το συμβάν, να ζήσει τις στιγμές του. Και ας ένιωθε ότι έκανε λάθος που δεν την άκουσε και να το κόψει ακόμη και τώρα.

Ήθελε να στείλει ένα μήνυμα, για παν ενδεχόμενο. Μπαίνει στη στοά της Ερμού, θυμάται ότι εκεί υπάρχει ένας καθρέφτης. Σκύβει τόσο ώστε το κείμενο που γράφει χαμηλά στον απέναντι τοίχο, από τα δεξιά προς τα αριστερά με ανεξίτηλο μαρκαδόρο να μπορεί να διαβαστεί από κάποιον που θα κοιτάξει την αντανάκλασή του. Κάποιος περαστικός τη ρωτάει: «Τι γράφεις εκεί χάμω;» «Μήνυμα για εκείνους που ξέρουν να κοιτάζουν τον κόσμο ανάποδα», του απαντάει.

Διαβάστε το Δεύτερο μέρος την επόμενη Τετάρτη 9 Ιουνίου 2021 »