Έκτωρ Πανταζής, Ο σπασμός του Νταντά

Επιθυμίες που φούντωσαν ορμάνε σαν τα πουλιά γύρω απ’ τα πλοία. Φαίνεται αυτά είναι πλοία φαντάσματα

1… Είναι κοινός τόπος το νέο ανατρεπτικό πνεύμα με την ανατολή του 20ου αι. ,κάθε είδους κίνημα στην τέχνη στην πολιτική ,επιστημονικές καινοτομίες, τεχνολογία, τρόπος ζωής.

Από άλλη χορδή άλλο και το βέλος-

Ο σπασμός του Νταντά προδιέγραφε τους ολοκληρωτισμούς, της αφασίας που ερχόταν , εγκλήματα που διαπράχτηκαν για μισόν αιώνα.

Ένας πνιγμός για την Τέχνη σήμαινε μια θηλιά στου ανθρώπου τις τύχες.

Οι πιο σοφοί παρατηρητές τελούσαν σε αδράνεια. Αυτοί που θα αναστήλωναν το πνεύμα αργότερα ,σαν να είχαν ακούσει το σωκρατικό :μουσική ποίει και εργάζου. Εργασία των μεγάλων ανθρώπων είναι ο εαυτός τους. Δεν αμελούν ποτέ. Είναι ο καταλύτης λευκόχρυσος στην ανάπλαση του κόσμου. (Στον καθρέφτη μια μύγα σέρνει τα έντερά της. Πολύ ποιητικό εκ μέρους σου, που την ξεκοίλιασες.Dada.

Μπιντές : η βρύση του Ντυσάν-)

Θάφ’ τους όλους ανάμεσα ναζισμό κομουνισμό η ζωή συνεχίζεται τα σήριαλ κόβονται.

2… Τι ποδοπάτημα οι όχθες σου άορνη λίμνη, πώς κοχλάζει απ’ τ’ αλύχτημα το μαύρο νερό σου;

άφωτη λίμνη με τα μαύρα χόρτα.-Έρχεται το φεγγάρι κάθε νύχτα και προσπαθεί να σε αγκαλιάσει ολόκληρη να σε τραβήξει μαζί του καθώς κατεβαίνει μέσα στη νύχτα στα άλλα σκοτάδια.

Μια θεολογία χωρίς χειραγώγηση του έργου της .Έτσι θα δεις κι έναν θεό χωρίς ράσα. Το ιερό στον πραγματικό θεολόγο που δεν θεολογεί, που αναρωτιέται για το Γνόφο.

Σελήνη μου απόψε

μα πόσο κρύο το ασήμι σου στάζεις πάνω στις στρώσεις του χιονιού;

Κι αργοκινείται το σκοτάδι μέχρι το πρωινό, τάχα κρύβεις ελλείψεις απουσίες λησμονημένα;

3… Το ιερό μπορεί να είναι σωτήριο, αλλά μπορεί εξίσου καταστροφικό με το βέβηλο .Η ιερή καταιγίδα μπορεί όλα να τα σαρώνει. Η σύμπτωση των αντιθέτων διατηρεί την αρχέγονη φωνή.

Μέσα στο όλο ούτε πρόσθεση χωρεί ούτε κι αφαίρεση. Ένα εγώ έτσι όπως ήρθε έτσι θα φύγει-

Τι ήταν το νόημα αυτής της ξεχωριστής υπόστασης;

4… Το προοδευτικόμετρο κι ο παρθενώνας.

Το φως της σελήνης απλώνονταν σαν ζελατίνα ολούθε όπως η νύχτα απλώνεται πάνω στο κύμα

ή όπως το κύμα απλώνει τη νύχτα πάνω στα βότσαλα ,παραχώνει μαύρο στις αμμουδιές

μέχρι να χαράξει να την καταδιώξει από παντού το φως-λευκός εργάτης.

5… Οι ταγμένοι ποιητές ψυχανεμίζονται τα έσχατα γιατί ήρεμα κοιτάζουν το αγκάθι στα πλευρά της ζωής, τον άνεμο που φυσά πάνω από τους κέδρους του δάσους

-φέρνει εδώ τις ιαχές από τις πολεμίστρες και τη σφαγή σαν μουσική.

Το τραγικό σχίζει τις σελίδες της παρωδίας κι ό,τι από τα λόγια πάει χωλαίνοντας παριστάνοντας τον τραγωδό

-ενώ η μάσκα τού έχει πέσει.

η φωτογραφία είναι από το αρχείο του συγγραφέα