Λεωνίδας Καζάσης, δύο ποιήματα

Ορθροβασία

Του φεγγαριού βέργα εναπομείνασα επισκοπεί,
νυκτός ανάνηψη ροδίζει, μετάβαση πορτοκαλί – πρωίας αποχρώσεις,
η ημέρα εδραιώθηκε. Ίμερος ήρεμος ο ήλιος,
λάβρος το μεσημέρι καταυγάζοντας οργά!
Ρόχθοι, θροϊσματα, ριζά, κορφοπλαγιές γλάφουν
ράγδην Μονεμβασία !
Της φύσεως απροσπέλαστη αρνησικυρία.

Υ.Γ. Ορθροβασία,
ράγδην Μονεμβασία!
Της φύσεως απροσπέλαστη αρνησικυρία.

Διάνοιξη

Όταν η βροχή ματαιοπονεί,
ένα βλέμμα του ουρανού να αποσπάσει,
( αφού με τις σταγόνες της
τον ουρανό θωπεύοντας διαπερνά ),
ο ήλιος ξαποσταίνει,
τα σκέλη της θάλασσας ρουφώντας.
Τα χείλη του δροσίζοντας,
την θάλασσα ανάβοντας ταρακουνά,
έως ότου νήνεμη
από επάνω πάλι την κοιτά.

φωτο: Στράτος Φουντούλης