Ειρήνη Θυμιατζή, Σχέση τρυφερά βασανιστική…

Είναι κάποιες στιγμές που θέλω να του δώσω μια γερή μπουνιά και να τον κάνω να πονέσει. Θέλω να τον εκδικηθώ για εκείνες τις ώρες της ζωής μου που ξόδεψα και ξοδεύω ακόμα, παρέα μαζί του. Στη δουλειά, διαμορφώνοντας έγγραφα, επιστολές και πίνακες. Στο σπίτι, ροκανίζοντας μέρος από τον ελεύθερο χρόνο μου, χωρίς να το καταλάβω. Παρατηρώ, ενημερώνομαι, σχολιάζω, σχεδιάζω. Ώρες ατελείωτες. Ώρες που αν καθόμουν να τις μετρήσω, θα με έζωνε απελπισία… Όμως, δεν το κάνω.
Κάθε φορά που νοσεί αυτός με ιό, συνειδητοποιώ πόση ανάγκη τον έχω. Mακριά του υποφέρω. Η σκέψη πως μπορεί να τον στερηθώ, με αποδιοργανώνει. Θέλω δεν θέλω, μια κάποια εξάρτηση την έχω. Είναι η προέκταση των χεριών μου. Σιωπηλός υπηρέτης και βοηθός. Παράθυρο επικοινωνίας με τον κόσμο, με φίλους, πραγματικούς και διαδικτυακούς. Μα είναι και πηγή εκνευρισμού… ειδικά όταν σκαλώσω και διαπιστώσω για μια ακόμα φορά ότι δυσκολεύομαι να ξεπεράσω τα τεχνικά εμπόδια. Πάγωμα της εικόνας ή των αρχείων. Ακινητοποίηση των βελών. Βλάβη στο «ποντίκι». Κοκκινίζω. Ιδρώνω από αγωνία. Η καρδιά μου βαρά σαν συναγερμός! ΚΑΙ ΑΝ χαθούν τα αρχεία που δεν πρόλαβα να αντιγράψω σε εφεδρική συσκευή; ΚΑΙ ΑΝ δεν μπορέσω να ανακτήσω το πρότζεκτ που δούλευα μια βδομάδα; ΚΑΙ ΑΝ χάσω τα φωτογραφικά στιγμιότυπα της τελευταίας τετραετίας;
Με τη διακοπή του δικτύου μπλοκάρουν οι εφαρμογές. Με την έλλειψη φόρτισης, μαυρίζουν όλα. Είναι φορές που υπερθερμαίνεται. Τότε είναι που του ρίχνω μερικά φάσκελα δίχως να τα περιμένει. Μου έρχεται να τον αρπάξω από τα αυτιά -αν είχε- και να τον πετάξω από το μπαλκόνι. Περνά αστραπιαία από μπροστά μου η εικόνα να προσγειώνεται στον κήπο της διπλανής γειτόνισσας! Θα χαιρόμουν για λίγο και θα αναφωνούσα: Καλά να πάθει το τέρας-τύραννος της ζωής μου!
Μια δυο φορές έφτασα στα όρια! Ήμουν έτοιμη να τον εκσφενδονίσω πιο μακριά. Την τελευταία στιγμή κρατήθηκα. Σκέφτηκα ότι δεν είχα το budget να τον αντικαταστήσω άμεσα. Έβαλα πάλι τα μούτρα κάτω και παρακάλεσα εκείνον τον ιδιόρρυθμο τεχνικό, τον ΙΤ, να κάνει τη διάγνωση και να επισκευάσει αυτό το περίεργο, μαύρο μηχάνημα ή μάλλον εργαλείο. Πάλι νιώθω τη στέρηση για μέρες. Κάνω υπομονή. Αναζητώ τον ηλεκτρονικό υπολογιστή! Όταν έρθει επισκευασμένος, θα καθίσω ξανά απέναντί του. Θα τον κοιτάζω με θαυμασμό. «Ευτυχώς που έχω κι εσένα!» θα του πω. Θα πιάσω το υγρό πανάκι να καθαρίσω την οθόνη του, να γυαλίσω τα πλήκτρα του, να δείχνει πάλι σαν καινούριος. Θα ανταλλάξουμε μερικές κουβέντες. «Ομόρφυνες πάλι. Λάμπουν τα πλήκτρα σου. Μμμ…θα ήθελα να σε υποτάξω, για να μάθεις τη θέση σου, όσο εγώ στρογγυλοκάθομαι στη δική μου! Θα ήθελα να σε κοιτάζω αφ’ ψηλού, αλλά σκέφτομαι πόσο με διευκολύνεις κάθε μέρα». Παλιά, για λίγες μουτζούρες, έσχιζα τις σελίδες εργασιών και τις αχρήστευα. Τώρα με το “copy, paste και delete” έχω βρει την ησυχία μου.
Τελικά εγώ τον χειρίζομαι ή αυτός εμένα; Ακόμα, δεν έχω απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Ευχαρίστως, θα του πρόσφερα μια μεγάλη αγκαλιά, μα δεν είναι άνθρωπος. Ορισμένες φορές, φέρεται καλύτερα από άνθρωπος. Δεν φωνάζει, δεν είναι αγνώμων κι αχάριστος φίλος. Το μόνο που θέλει είναι λίγη ηλεκτρική ενέργεια, ειδική καθαριότητα και τσεκάπ. Σκέφτομαι να του ζωγραφίσω δυο εκφραστικά μάτια, για να μπορώ τουλάχιστον να εστιάζω σε αυτά και να επικοινωνούμε καλύτερα. Θα του πρόσθετα κι ένα πλατύ, κόκκινο χαμόγελο ακριβώς κάτω από τα πλήκτρα. Αυτά θα μπορούσα να τα θεωρήσω ως ένα μεγάλο, πυκνό, μαύρο μουστάκι. Σταματώ όμως, καθώς συλλογίζομαι ότι τελικά είναι ένα άψυχο, κατάμαυρο μηχάνημα. Αποκύημα της τεχνολογίας. Αποφασίζω τελικά να καλύψω μέρος από τη μαυρίλα του με ένα πολύχρωμο αυτοκόλλητο, όπως «έντυνα» παλιά τα βιβλία. Αφήνω μόνο τα πλήκτρα ακάλυπτα…Ας μην του χαλάσω όλο το προφίλ και δεν τον αναγνωρίζω!