Βασιλικής Ράπτη, Η λεπταίσθητη Λαίδη μου ―από τον Κωτούλα Νικόλαο

Από τις εκδόσεις Μελάνι

Για την ελληνόφωνη ποιητική συλλογή της Βασιλικής Ράπτη Η λεπταίσθητη Λαίδη μου…

Ομολογώ πως αναγιγνώσκοντας τη λεπταίσθητη Λαίδη μου, η εικόνα που ανασυστήθηκε στο μυαλό μου περί της γυναικείας υπόστασης προσιδιάζει στην ησιόδεια Αφροδίτη, της οποίας το πέρασμα προκαλεί την αναγέννηση του φυσικού περιβάλλοντος, καθώς χλόη ξεπροβάλλει και διαχέεται κάτω από τα λεπτεπίλεπτα πόδια της (στ. 195, ἀμφὶ δὲποίη ποσσὶν ὕπο ῥαδινοῖσιν ἀέξετο). Στην ποιητική συλλογή, η γυναικεία μορφή παίρνοντας άλλοτε μορφές του ζωικού βασιλείου και άλλοτε ακραγγίζοντας την ίδια τη Μητέρα Φύση, ανακαινίζει το φυσικό περιβάλλον επισημαίνονταςατελεύτητα τη γονιμοποιό και ζείδωρη λειτουργία της. Διαβάζοντας τα κατάμεστα από ποιητικές εικόνες στιχουργήματα της κ. Ράπτη, ο σύγχρονος αναγνώστης στέκει ανερμάτιστος μπροστά στην πρωτότυπη λογοπλαστική τεχνική που εστιάζει στο βλέμμα, τη ματιά, το φεγγάρι, το φως, τις ανθισμένες δαμασκηνιές ή τα άνθη αχλαδιάς καιροδακινιάς. Εικόνες ανοιξιάτικες -μάλλον εδεμικές-, εμπνευσμένες από τα τέσσερα συμπαντικά γενεσιουργά στοιχεία(γη, φωτιά, νερό, άνεμος) με τα οποία η ποιήτρια μοιάζει να συνομιλεί, υφαίνοντας έναν κόσμο ανθισμένο, με όλα τα φυσικά φαινόμενα να συντελούν στην τελειότητά του. Η θραυσματικότητα των ποιημάτων της βρίθει συμβόλων, τα οποία απαιτούν την ενεργοποίηση ενός ισχυρού συναισθηματικού πλέγματος εκ μέρους του αναγνώστη, ούτως ώστε να καταστούν κατά το δυνατόν αντιληπτά. Εντούτοις, οι βασικοί αρμοί που στελεχώνουν αυτήν την αριστοτεχνικήποίηση ρέπουν προς μια στωική ερωτική ρέμβη που πλέκει πράγματι μπουκέτα νοσταλγίας (σ. 15). Αυτή η γυναικείαφιγούρα που πετά πάνω από τις σελίδες των ποιημάτων αποκτά κατά την κρίση μου μια πιο θεϊκή -ίσως και υβριδική- υφή και ζωγραφίζεται μέσω ενός έντονα λυρικού διαύλου. Υποταγμένη σε γλυκόπικρες θύμησες, μα και δαμάστρια του γλυκύπικρου ἀμάχανου ὄρπετου (Σαπφώ, L-P απ. 130), η φεγγαροντυμένη άνυμφη νύμφη των στίχων στοχάζεται πάνω στον εσώτερο ψυχισμό της από τη στιγμή οι φωτεινές ηλιαχτίδες θα φανούν ως και την ξάστερη νύχτα. Συνοδευόμενη από ακατασίγαστο πόθο και ενδυόμενη το πέπλο του φεγγαριού, αποτελεί την πεμπτουσία της Δημιουργίας, της Ζωής και συνάμα της Ποίησης. Οι στίχοι της κ. Ράπτη εμφορούνται από ζωηρή μουσικότητα, φωτεινή παραστατικότητα και ενσαρκώνουν το μεγαλείο μιας ποιητικής δημιουργίας που ξεφεύγει άρδην από τα όρια του εφήμερου και επιδερμικού.

Αναδεικνύουν τη γυναίκα ως πηγή ζωής και έμπνευσης. Ο οιστρηλατημένος αναγνώστης αξίζει να σταθεί αρκετή ώρα και να συλλογιστεί το στίχο …κάποια που μέσα της ζούμε;… του ποιήματος Τι είναι αυτή για σένα; (σ. 10). Και τούτο γιατί ζούμε μέσα στη γυναίκα, μέσα στη Φύση, μέσα στη Δημιουργία. Επομένως, μια τέτοια συλλογή απαιτεί πολλαπλή ανάγνωση με σκοπό να ξεκλειδώσει κανείς τα μύχια της δημιουργού και να διασχίσει με ασφάλεια την ατραπό της ποιητικής μέθεξης.