Γιώργος Καρτάκης, Κυριακάτικος περίπατος

Κυριακάτικος περίπατος

Το ότι γνωστοί με ρωτούν
αν έγινα παππούς,
δεν σημαίνει πως είμαι αόρατος.
Πάντως,
μπαίνεις σε περισσότερα μέρη
με άσπρα γένια. Είναι γεγονός.
Και τις προάλλες, στο λεωφορείο,
σηκώθηκαν τρεις κοπέλες ταυτόχρονα
να μου παραχωρήσουν τη θέση.
«Και οι τρεις!;» απόρησα αμήχανος ευγενικά.
Τελικά κάθισα,
αφού είδα πως η μια εισέπραξε την απορία μου
ως φιλοφρόνηση
(Καλό κορίτσι)
Πρέπει να βρω άλλους τρόπους απάντησης στο εξής,
όταν μου παραχωρούν θέση.
Με βρήκαν απροετοίμαστο.

Δεν ξέρω αν τελικά μου αρέσουν τα άσπρα γένια,
οι θέσεις στο λεωφορείο,
οι συχνές στάσεις στον περίπατο,
αυτό το πιάσιμο στη γάμπα,
γιατί ακόμα μου αρέσουν οι τηγανιτές πατάτες.
Βλέπω όμως πως δεν υπάρχει διαφυγή,
γι΄αυτό – έστω και με βαριά καρδιά, ακόμα – λέω:
Ας τους κάνει πια κι αυτή η κόρη μου το χατίρι!

Κιουνεφέ

Κιουνεφέ,
θα μπορούσε να είναι το όνομα ενός πύργου στην Κωνσταντινούπολη
ή η κορυφή του βυζιού σου.
Είναι όμως γλυκό.
Κι εγώ, ένα καλό παιδί,
που σου υπόσχομαι:
Δεν θα φάω γλυκό
ούτε τις Κυριακές πια,
γιατί ξέρω:
Περιμένουμε ξένους.
Οι ξένοι πάντα ήταν προνομιούχοι –
έτρωγαν το γλυκό μας,
που εν αγνοία τους φτιάχναμε,
χωρίς να έχουν κάνει τίποτα γι’ αυτό:
Ούτε τα αβγά χτύπησαν,
ούτε το ταψί λάδωσαν,
ούτε περίμεναν
(αχ πώς περίμεναν!)
να γίνει.