στάχτες

Από τις ΑΩ εκδόσεις

Το τραγούδι σου

στον θαλασσόμουσο ποιητή

Σου τραγούδησα
μια λύπη
που κάθε πρωί
ντύνεται
στολίζεται
πίνει απ’ τον καφέ
που ψήνω για ‘μένα.
Σου τραγούδησα
τη λύπη
που αγκαλιάζει το κορμί μου
σπιθαμή προς σπιθαμή
τα δάχτυλα τυλίγει
μέσα στα δικά μου
σ’ αμέτρητες πλεξούδες. . .
Σου τραγούδησα
μονάχα μια φορά
κι Εσύ
πήρες το τραγούδι μου
μέσα στην παλάμη σου
με τ’ ακροδάχτυλα μαεστρικά το έπλασες
κι ύστερα
έπλασες εμένα.

Όπου μ’ άγγιξες
γεννήθηκ’ ένα ποίημα.

*

Μεταμορφώσεις

Είμ’ η θάλασσα μελανιασμένη
σαν το δείλι μ’ αποχαιρετά
νιώθω τη μέσα μου πληγή διαταραγμένη
αγγίζει ακόρντα κι ύστερα τα παρατά.

Είμαι τ’ άσημο, το αδειανό γλαστράκι
που τη μοναξιά να διώξει δε μπορεί
από τότε που θέριεψε τ’ ανθάκι
για κλαρί χορδένιο μοναχά παρακαλεί.

Μα η κάθε του κορμιού μου ρίζα
μιαν άλλη θέλει να γενεί
μιαν άλλη…
πέρ’ απ’ την κορνίζα
που την ψυχή μου όλο στραγγίζει από την ίδια της ψυχή

*

©Αγνή Β.Μπαγκέρη

❀