στάχτες

Γι’ αυτόν που χάθηκε στη φονική στροφή
είχαμε στήσει οι φίλοι του εικονοστάσι οδόσημο κινδύνου
ξύλινο ομοίωμα ναΐσκου
με το εικονισματάκι του προστάτη αγίου του και το φυλαχτό

—που δεν τον φύλαξε…

Επιθυμία της μάνας του που ευλαβικά τηρούσε
συνήθειες που μοιάζουν με πάναρχαιες.

Τα χρόνια κι οι βοριάδες που έγειραν τα πεύκα στον γκρεμό
το ρήμαξαν κι ό,τι έμεινε ένα κούτσουρο
(ξύλον αὖον ὅσον τ’ ὄργυι’ ὑπέρ αἴης…
σῆμα βροτοῖο πάλαι κατατεθνηῶτος...)

με μόνο μια ημερομηνία μισοσβησμένη

Για να ‘ναι τώρα αυτή η ημερομηνία ο νεκρός
για να ‘μαι τώρα μόνο εγώ να ξέρω
ποια νιότη τρέχοντας εδώ να παραβγεί το τέλος της
συγκρούστηκε με τη ζωή που ερχόταν από αντίθετα.

*

Από τη συλλογή Εν γη αλμυρά (1996-Κρατικό Βραβείο)

❀