Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος, Τα παράδοξα

Mια παραδοξότητα είναι ο εαυτός.
Φυτρώνει εκεί που δε τον σπέρνουν
κι ούτε καταλαβαίνει από αγραναπαύσεις
ή εποχές.

Κάθε κράτος το οποίο σέβεται τον εαυτό του
φροντίζει πρωτίστως να εξουδετερώσει,
από τα ήδη ταλαιπωρημένα εδάφη
της επικράτειάς του, το ενοχλητικό
και άκρως επιβλαβές ζιζάνιο
που η ακαδημαϊκή κοινότητα
έχει ονομάσει: έμπνευση.

Τον καλούν σε ομιλίες.
Κάπου- κάπου τον βραβεύουν κιόλας.
Σε περιόδους νόμιμης ελαφρότητας
-μάλιστα- καταφέρνει να αγοράσει
και κανά κουτί προφυλακτικά
(αχρείαστο να’ ναι!)
από τις πωλήσεις των βιβλίων του.

Κατά τα άλλα
διαβιεί
προνομιακώς
εν πλήρη συγχύσει…

Η σύγχρονη κριτική τον θέλησε
πριν της ώρας του εκλιπόντα
ο ατζέντης
αγέννητο
η διαφημιστική εταιρία
μη ελκυστικό
ο εκδότης του
άφραγκο

και το αναγνωστικό κοινό
ανύπαρκτο.

Ο ίδιος δηλώνει ως έγκυρη
κάθε μια απ’ αυτές τις εξεικονίσεις
του εαυτού του.

Όλες τους
με τον ένα ή με τον άλλο
τρόπο

τελικά
τον δικαιώνουν.

φωτο: Στράτος Φουντούλης