στάχτες

Αρχείο 14/08/2012

εκδόσεις Ποιείν

Σε ρε μπεμόλ

Πολύ πριν μάθει την αλφάβητο
προσάρμοσε δάκρυα και στα επτά φωνήεντα
και με στεφάνια μηδενικών ζωής
έτρωγε τον ήλιο στα δέκα νύχια του.
Το πρόσωπό του δεν γνώριζε άλλα πρόσωπα,
μόνο το αντισηπτικό χείλος της ευτυχίας·
τη φροντίδα που εκφυλίζεται σε λέξεις.
Σε λίγο δεν είχε από που να κατέβει
και που να ανέβει.
Υπήρχε αυτή η πλευρά και η άλλη,
κι αυτός με το βάσανό μιας μόνο γραμμής.
Σκεπτόταν πάντα έτσι όπως κανείς δεν ακούει.
Οποτεδήποτε απολάμβανε αυτό που ήθελε,
και όπου μπορούσε,
ήταν δακτυλοδεικτούμενος σαν να τον πυροβολούσαν
ή ένας αποκαλυπτικός αστερίσκος τον έσερνε
σε υποσημειώσεις ενοχής.

Επειδή γνώριζε τον εαυτό του από όσα έλεγε ο κόσμος,
είχε την ανάγκη να μεταμορφωθεί σε κάποιον άλλον·
να έχει περιθώρια επιλογής για το τι μπορούσε να
κάνει·
ν’ απαντήσει σ’ ερωτήσεις «τι κάνετε;»
και ν’ ανταποδώσει ρωτώντας «πως είστε;»

Όταν έφτασε η μεγαλύτερη μέρα της ζωής του,
δεν ήξερε τι να κάνει
–δεν είχε ιδέα που τελειώνει το σώμα
και που αρχίζει η θαλπωρή –
αν η ψυχή ήθελε αγάπη
ή το σώμα ένα άλλο σώμα
για να επανακτήσει όλη του την έκσταση.
(Ακόμα δεν ξέρει
αν με το να κολλάει σαν αφρός
στην επιφάνεια της μνήμης
μπορεί να τα καταφέρει διαρκώς
χωρίς βοήθεια κανενός.)

Και η αυγή στάγδην μεταμορφώθηκε σε σκοτάδι
και η εξώπορτα, μετά από τόση αναμονή,
δεν ήταν πλέον από ξύλο.
Και το σήμερα έχει γίνει μακρινό παρελθόν,
γι’ αυτό και το πρόσωπό του δεν συγχρονίζεται
με τις ματιές σας.
***
Γιάννης Γκούμας, Ανθολογία 1985-2012, εκδόσεις Ποιείν