Περιεχόμενα τεύχους 178, Δεκέμβριος 2025

Μιμή Βασιλάκη, Το πείραμα του αμερικανικού έθνους

Ρικ Άτκινσον (Rick Atkinson), Ο μύθος του παράφρονος Βασιλιά Γεωργίου

Τζέφρι Ρόζεν (Jeffrey Rosen), Ο εφιάλτης του δεσποτισμού

Ανέτ Γκόρντον-Ριντ (Annette Gordon-Reed), Τίνος η Ανεξαρτησία;

Φίνταν Ο’Τουλ (Fintan O’Toole), Τι θα έλεγαν σήμερα οι Ιδρυτές.

— Ίσως έμεναν έκπληκτοι που η Δημοκρατία ακόμα υπάρχει Συνεχίστε την ανάγνωση του «The Athens Review of Books τεύχος 178 ―κυκλοφορεί»

Είχανε πιάσει από νωρίς τα πόστα μες στα σύδεντρα. Οι στάλες της ομίχλης σταλάζανε στο χώμα ομού με τη χρυσή βροχή και την υγρασία των νεαρών τους ανθισμένων ως μπουμπούκια─ αιδοίων τους. Καθισμένες οκλαδόν, άφηναν την κάψα τους ν’ ανέβει σαν καπνός απ’ αναμμένο τζάκι μες στο δάσος. Άλλες με δίκτυα στα πόδια σαν ψαράς που περιμένει υπομονετικά μα και πυρετικά τη λεία του. Όλες με ψηλά στιλέτα που καρφώνονταν στο νοτισμένο καφεκίτρινο χώμα. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Ν. Μακρής, Το πιπινόδασος»

Επιστημονική επιμέλεια: Σταύρος Τσιτσιρίδης. Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης

Oι Τρωάδες του Ευριπίδη παραστάθηκαν το 415 π.Χ., μεσούντος του Πελοποννησιακού πολέμου — λίγο μετά τα γεγονότα στη Μήλο και λίγους μήνες πριν από την εκστρατεία στη Σικελία. Τα δραματικά γεγονότα εκτυλίσσονται στα ερείπια της Τροίας αμέσως μετά την πτώση της πόλης στους Έλληνες. Στο επίκεντρο βρίσκονται οι γυναίκες των Τρώων (η άλλοτε βασίλισσα Εκάβη, η Κασσάνδρα, η Ανδρομάχη με τον μικρό γιο της Αστυάνακτα, η Ελένη κατηγορούμενη ενώπιον του Μενελάου). Το έργο καταλήγει με την αναχώρηση των Ελλήνων και την πυρπόληση της Τροίας. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ευριπίδη Τρωάδες, Αναγνώσεις ―κυκλοφορεί»

Διακόπτει,
συνεχίζει, προχωρά
με κουτσό βήμα
οδεύει ολοταχώς
χωρίς
προορισμό
Δ. Τσιρώνης “Ψευταπαντήσεις” εκδ. μελωφοβία

αφήγημα

Όταν βγήκε από το μέγαρο της ασφάλειας δεν ήταν ο ίδιος. Το σμόκιν του ήταν τσαλακωμένο, ο ίδιος έφερε εκδορές. Μα περισσότερο από όλα μια τσακισμένη αξιοπρέπεια. Κάθισε στα ατέλειωτα σκαλοπάτια του εμβληματικού κτιρίου και αισθάνθηκε σαν βασιλιάς δίχως βασίλειο. Η αντίθεση τον έκανε να χαμογελάσει πικρά. Η ζωή βρίσκει τρόπους να συνεχίσει. Αυτό συνήθιζε να το λέει με στόμφο η μητέρα, ακόμη και όταν πια είχε απομείνει ελάχιστη, στριμωγμένη κάπου μες στο σώμα της. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου: Νονέιμ»

Την αναχώρηση ψαύοντας, ενώ ο Ανδρέας από την Λευκωσία, με καρπούς Ποίησης, ευφραίνοντας, την τιθάσευσε

Στων δεινών τη βοή με ρίξαν, δίχως να ερωτηθώ.
Παιδί ευπόρων σε ευμάρεια τριγούσα κλώνους εύκαρπους,
μα η θάλπη έλειπε!
Πέρασαν χρόνια στης μοναξιάς το περιθώριο,
διαβάζοντας, γράφοντας, κολυμπώντας.
Ανθρώπους εγνώρισα, που, οι μισοί με πλησίασαν, Συνεχίστε την ανάγνωση του «Λεωνίδας Καζάσης, λιογέρματα γεμάτα γάρμπο»