(ειδάλλως: ονόματα αφορμή σκέψεων για το «εις μνήμην», τελικά)

είχα, θυμάμαι, λάβει μια πρόσκληση να συμμετέχω σε ένα αφιέρωμα για τον Καρούζο χάρηκα και το άφησα να φανεί
σύντομα ωστόσο και κατά το ό,τι με χαρακτηρίζει, γέμισα αμφιβολίες αν και πώς θα τα κατάφερνα
όμως, πριν καν προλάβω να κάνω την ανησυχία λόγο, είχα σκαρώσει δύο ποιήματα
τα ονόμασα «συνομιλίες»
σε δεύτερη ματιά, αλλάζω τον τίτλο σε «αντινομίες» καθώς μάλλον του αντιμιλώ όπως τον κουβεντιάζω Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ασημίνα Λαμπράκου, τ᾿ ἄνθη ἀνοίγουν τὸ μοναδικὸ παράθυρο(¹)»

κάποτε θα μιλάμε για τις συμπτώσεις με την αφηρημάδα των απόντων
μπορεί και όχι
κι οι δυο εκδοχές πάντως, θα είναι κάθε άλλο από το να βασανίζουν

⚙︎

σήμερα ήταν Αύγουστος και ήταν Σάββατο

εδώ ακριβώς μια στάση, οφείλω
όπου, με έγνοια περισσή, την ανυπεράσπιστη να υπερασπιστώ αυτήν πληροφορία
με τρόπο ενδεχομένως περατό πλην όμως μαχητό
ένα λοιπόν έχω να δηλώσω
δική μου ομοίως απορία τι γύρευε αυτή η πληροφορία
σε τόπο ποιον άραγε άνοιγε την θύρα
ερώτηση που χρόνους δυο μετά
απάντησιν εβρήκε Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ασημίνα Λαμπράκου, μια πράσινη μύγα»

Κωνσταντίνος Λουκόπουλος, Γενόσημα, πεζά ποιήματα ― ΑΩ εκδόσεις

ΤΑ ΓΕΝΟΣΗΜΑ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ – ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Στη συλλογή ΓΕΝΟΣΗΜΑ περιλαμβάνονται 49 ποιητικές ολότητες με περιορισμένο (μονοψήφιο πάντα) αριθμό πεζών ποιημάτων η καθεμία. Το σύνολο των ποιημάτων είναι 278. Οι αριθμητικοί συνειρμοί είναι ποικίλοι μα πάντως όχι από πρόθεση. Οι ολότητες αυτές εκκινούν από μια αφορμή ( πχ. μία κοινωνική συνθήκη, μια διερώτηση ή ένα συντριπτικό συναίσθημα) και αναπτύσσονται εγκαθιστώντας μια διαλεκτική συνύπαρξη ανάμεσα στα ποιήματα και τους τίτλους τους. Τα ΓΕΝΟΣΗΜΑ οφείλουν τη δομή και τη γραμματολογική τους υπόσταση στην ομορφιά των Μαθηματικών και της Φιλοσοφίας της Γλώσσας και αποτελούν φόρο τιμής στο Tractatus Logico-Philosophicus του Λούντβιχ Βίτγκενστάιν καθώς και στην εικαστική ιδιοφυία του  Αύγουστου Ζάντερ, φωτογράφου – ποιητή της εικόνας και εκφραστή της Νέας Αντικειμενικότητας στην φωτογραφική τέχνη. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κωνσταντίνος Λουκόπουλος, Γενόσημα ―Κυκλοφορεί [αποσπάσματα]»

✾

Τρώω αργά το πρόσωπο σου, είμαι ξανά στο πεινασμένο δωμάτιο, με κοιτάζεις με τα μάτια απλωμένα σε κομμάτια.
Οι ίριδες των ματιών σου μου θυμίζουν Ανατολή, τα χέρια σου με εκπαιδεύουν στην πείνα, πως να πεινάει κανείς για την αφή.
Πως να κοιτάζει κάποιος ξένα μάτια και να νιώθει στιγμές στιγμές πως είναι δικά του.

Ο έρωτας είναι ένα είδος απείθαρχης εκπαίδευσης.

Ένα λιοντάρι μπαίνει στο δωμάτιο, με κόβει σαν ξυράφι η ματιά του.
Μου μιλάει, (είσαι πολύ δυνατή πρέπει να το θυμηθείς πάλι).
Λέω, ( το θυμάμαι μέσα από εκείνον).

Μας κοιτάζει, βρυχάται.
Το δωμάτιο φοβάται, τα έπιπλα τρίζουν.
Έπειτα φεύγει, το ίδιο αθόρυβα όπως μπήκε. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Πόπη Συνοδινού, Το εσωτερικό δωμάτιο της αφής»

※

Το παρελθόν κρατά το ρυθμό στ’ ακροδάχτυλα. Οι απαλές γραμμές στα ζυγωματικά, τα μισόκλειστα βλέφαρα και όσα άλλα έχει ζωγραφίσει ο χρόνος πάνω του, γλιστρούν απ’ το πρόσωπο στα χέρια και από εκεί στα πλήκτρα ως μια εναλλαγή σιωπών και ήχων που επαναλαμβάνεται σπειροειδώς προς το επέκεινα. Πού και πού ρίχνει κλεφτές ματιές στο άλλο μισό του πιάνου, όπου το μέλλον παίζει τη μελωδία. Στο μέλλον αρέσει επίσης να ενσωματώνει τα φάλτσα του στην ακολουθία των ήχων αλλάζοντάς την αργά καθώς η μουσική ψηλώνει. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Αργύρης Κόσκορος, Τέσσερα χέρια»

✼

Ο Δημήτρης μου άρεσε, όταν μαζί με τον Γρηγόρη μου πρωτομίλησαν, μιά μέρα που περπατούσα στην παραλία. Τον Γρηγόρη προτίμησα που σιγουριά με γέμιζε και όπως βλέπεις είμαι μαζί του ακόμα».
Αυτά είπε η Αμαλία σε άνδρα ευπορώτερο που τον εκαλοκοίταζε, αλλά φιλήδονο και για οικογένεια ούτε να ακούσει.
Επλάγιασε μαζί του μερικά βράδυα, μήπως τον εδελέαζε τις απόψεις του να εγκαταλείψει, από το φόρεμα της πίσω να συρθή, όμως τον άνδρα μανιωδώς η αίσθηση ενδιέφερε, και η Αμαλία στην σιγουριά της ετραβήχθη, την ευκαιρία περιμένοντας. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Λεωνίδας Καζάσης, Συναντήσεις μυστικές και αγγίγματα εφήμερα κ.α.»

❋

ελάτε!
φανταστείτε παρακαλώ τον εαυτό σας σαν πιανίστα στο μικρό του κάθισμα
την πλάτη τεντωμένη τα δάχτυλα απλωμένα στα πλήκτρα και το πόδι του στο πετάλ που δίνει
—–τον ρυθμό
μα, ελάτε!
τι; δεν βολεύεστε στην εικόνα;
τότε, ίσως να βοηθούσε να σας φανταστείτε νεαρό χιπχοπερά που δίνει ρυθμό με το ένα χέρι
—–σε συστροφικές του λόγου του κινήσεις

πιαστήκατε; γελάτε; κοροϊδεύετε;
ωραία! αφεθείτε στην εικόνα σας του καθρέφτη κι ελάτε… Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ασημίνα Λαμπράκου, απόψε έχω ανάγκη έναν θρίαμβο»