στάχτες

❋

ελάτε!
φανταστείτε παρακαλώ τον εαυτό σας σαν πιανίστα στο μικρό του κάθισμα
την πλάτη τεντωμένη τα δάχτυλα απλωμένα στα πλήκτρα και το πόδι του στο πετάλ που δίνει
—–τον ρυθμό
μα, ελάτε!
τι; δεν βολεύεστε στην εικόνα;
τότε, ίσως να βοηθούσε να σας φανταστείτε νεαρό χιπχοπερά που δίνει ρυθμό με το ένα χέρι
—–σε συστροφικές του λόγου του κινήσεις

πιαστήκατε; γελάτε; κοροϊδεύετε;
ωραία! αφεθείτε στην εικόνα σας του καθρέφτη κι ελάτε…

μα· ελάτε!
ελάτε σας παρακαλώ!

ακουμπήστε τη παλάμη σας στο πάνω της δικής μου
ελάτε
ελάτε κι επιτρέψτε μου να σας δείξω τον χρονισμό της ποίησής μου
πάμε
τραγουδήστε μαζί μου κόβοντας την ανάσα κι επιμένοντας στο οξύτονο μα κυρίως
—–το παροξύτονο και· χαϊδέψτε τον ήχο της φωνής σας στις άκρες σα χέρι
—–πάνω από τη γούνα ζώου που αγαπιέται
πάμε!

απόψε έχω ανάγκη έναν θρίαμβο
όχι πολύ μεγάλο
να μπορώ να τον διαχειριστώ
όχι μικρό
να μπορώ να τον χορτάσω
θα πάρω λοιπόν απ’ τις λέξεις μου εκείνες που απαλά, σαν φτεράκι «κλέφτη», θα πέσουν
—–στις ανάγκες των ανθρώπων
τις ανάγκες σας·
κάνοντας τους άντρες να νοιώθουν πως ποθούν ώστε ποθητοί να γίνουν και τις γυναίκες
—–ποθητές να αισθάνονται έτσι που να ποθήσουν
έπειτα, θα τις ντύσω με μιαν εικόνα να τραβά την προσοχή σε φροντισμένη απορία

κι εσείς, ω εσείς!

εσείς λέω
εσείς θα μου προσφέρετε τον θρίαμβο

όχι πολύ μεγάλο
να μπορέσω να τον διαχειριστώ
όχι πολύ μικρόν
να προλάβω να τον χορτάσω

*

©Ασημίνα Λαμπράκου

φωτο: Στράτος Φουντούλης

❋