Πέτρος Κυρίμης, «Δημιουργική Γραφή»

Αρχείο 26/12/2011

Λένε ότι υπάρχουν δυο κατηγορίες συγγραφέων. Εκείνη των μεγάλων ταξιδευτών, των εραστών της περιπέτειας και των εμπειριών και εκείνη των ακίνητων, των καρφωμένων σ ΄ έναν μονάχα τόπο, στον μικρόκοσμο που τους περιβάλλει.
Στους πρώτους θα μπορούσαμε να κατατάξουμε τον Χεμινγουαίη, τον Λόρδο Βύρωνα, τον Πλάτωνα, τον Μαλρώ, τον Καζαντζάκη.

Στην δεύτερη ομάδα ανήκουν αναμφίβολα ο Κάφκα, ο Πιραντέλο, ο Ρουσώ και ο Σωκράτης που αν και δεν έγραψε τίποτα υπήρξε τα πάντα χωρίς να φύγει ποτέ από την Αθήνα του τέταρτου αιώνα.
Και βέβαια δεν πρέπει να μην αναφέρω τον μέγιστο του αιώνα μας Μπόρχες που παρ ότι τυφλός και αταξίδευτος τα βιβλία του σε ταξιδεύουν με τον ομορφότερο τρόπο σε όλο τον κόσμο.
Όλοι αυτοί οι μεγάλοι συγγραφείς, παραμυθάδες, μυθοπλάστες, φιλόσοφοι, ήρθαν στη ζωή μας και έμειναν εκεί, σαν επιστήθιοι φίλοι, σαν υποδόριοι συγγενείς. Το μεγαλείο του βιβλίου, η ομορφιά της ανάγνωσης, θαλπωρή και καταφύγιο για όσους γνωρίζουν. Ανατόμοι της ψυχής και των χαρακτήρων του περίγυρου και του κόσμου ολόκληρου… Άξιον εστί το φώς (λόγος) και η πρώτη χαραγμένη στην πέτρα ευχή του ανθρώπου…(Ελύτης)
Την αφορμή γι αυτά που γράφω σήμερα μου την έδωσε λίγο πολύ μια πρόταση που μου έκαναν να διδάξω λέει «δημιουργική γραφή» σε κάποια σχολή επαγγελμάτων. Ξαφνιασμένος και περίεργος ρώτησα τί είναι πάλι αυτό και έμαθα ότι ακόμα και στο Πανεπιστήμιο υπάρχει τέτοιο τμήμα.
Δημιουργικής γραφής! Δηλαδή κάποιοι σπουδάζουν το επάγγελμα του συγγραφέα!.. Ίσως τους δώσουν και δίπλωμα!..
Αναρωτιέμαι τι νόημα έχει αυτό σήμερα σε μια χώρα που το να γράφει κανείς λίγο πολύ λειτουργεί σαν χόμπι και μάλιστα προσοδοφόρο μερικές φορές.
Άκουσα ότι πολύ γνωστός εκδοτικός οίκος έδινε ένα εκατομμύριο δραχμές σε όποια νοικοκυρά του πήγαινε ένα χειρόγραφο με την ελπίδα να ξαναβγάλει κάτι ας πούμε σαν «τον Ιούδα που φιλούσε υπέροχα.»
Μέχρι και το ΄70 στους ελληνικούς τηλεφωνικούς καταλόγους δεν υπήρχε το επάγγελμα συγγραφέας, μόνο διάβαζες που και που εκείνο το ακαθόριστο «Λογοτέχνης.»
Για την ιστορία, ο πρώτος που αναφέρθηκε ως συγγραφέας μέσα στον τηλεφωνικό κατάλογο ήτανε ο Βασίλης Βασιλικός μετά από την επιμονή του και την επίγνωση της διαφοράς που έχει ένας Συγγραφέας από έναν Λογοτέχνη.
Τέτοια ραγδαία εξέλιξη λοιπόν!.. Τόσο άκοπα μπορεί κανείς να λέγεται σήμερα συγγραφέας!.. Φτάνει να μάθει «Δημιουργική γραφή.»
Είναι αλήθεια ότι για να γίνεις συγγραφέας πρέπει να πληρώσεις.
Να πληρώσεις με όλων των ειδών τα νομίσματα.
Όχι όμως για να μάθεις «Δημιουργική γραφή» αλλά για να ανακαλύψεις τα μυστικά μονοπάτια που οδηγούν πίσω από τον «σπασμένο καθρέφτη» όπου διαθλώνται πράγματα και πρόσωπα, ακόμα και το δικό σου πρόσωπο και να μαζέψεις ξανά τα σπασμένα κομμάτια να συνθέσεις τις εικόνες που επί ματαίω αναζητάς. Ξανά και ξανά.
Λέει ο Έζρα Πάουντ, ο μεγάλος αυτός ποιητής.
«Για να γράψεις χρειάζεται πρώτα να φτάσεις στο αμήν.»
Ψιλά γράμματα θα μου πεις. Νοικοκυρές όλου του κόσμου ενωθείτε. Βάλτε τα μίνι σας και με ύφος αθώο και ντροπαλό, χαμηλοβλεπούσες επιμελώς, δώστε ιδιοχείρως τα χειρόγραφα σας σε οποιονδήποτε άντρα εκδότη. Θα τα εκδώσει. Είτε για τα «κορίτσια των ανατολικών προαστίων» είτε για «τον Χριστό που φιλούσε παραπονεμένα» είτε για «το αγάπησα και πόνεσα» δεν έχει σημασία, εσείς την άλλη μέρα θα είσαστε συγγραφείς και μάλιστα δίχως ανασφάλειες, κατοχυρωμένες μέσα από σπουδές «Δημιουργικής γραφής.»

***

Υ. Γ . Η σχολή που μου πρότειναν να διδάξω δημιουργική γραφή ονομάζεται «Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.» (αστειεύτηκα)