Ξάνθος Μαϊντάς, Το τραύλισμα της Θύρας 13

Αρχείο 14/01/2017

Στον Σταύρο Μάνεση

Αίφνης υψώθηκες σανπρώτος του χορού
τα χέρια σηκωμένα, γυμνό στο στήθος
την ώρα που άρχισε ο θίασος στη σκηνή
-κοφτές μπαλιές και καλοζυγισμένες
στο κέντρο του γηπέδου.

Απόγευμα Κυριακή,
αν κι όλα μοιάζανε χαμένα
με το δικό σου τον επίμονο ρυθμό
σπρώχνεις τις λίγες φάσεις του αγώνα
-στημένες πάλι τεχνικές,
στημένες κι άψυχες οι εμφανίσεις-
μ’ ένα τραγούδι σου ο χορός
ζωή και ήττα σμίγει.

Είσαι το πιο σκληρό ναρκωτικό,
είσαι η μαστούρα που δε λέει να μ’ αφήσει.

Οι στίχοι τραύλισμα ερωτικό
σε άτυπο εμφύλιο δίχως μίσος.
Μόνος σου πλέον
-απρόσμενα η ομάδα χάνει-
να ξεστομίζεις
-τι πάθος σ’ είχε κυριεύσει-
τα πιο κρυφά σπαράγματά σου
-λόγια σπασμένα της ψυχής.

Σ’ όλα τα γήπεδα σ’ ακολουθώ
και παρακάτω
μόνο εσένα έχω για θεό
ή κάτι σαν
να σου φωνάζουν πόσο μ’ έχεις αρρωστήσει

Και είναι κρίμα
γιατί δεν θα υπάρξει ο Αλεξανδρινός
που θα υμνήσει την ομορφιά,
το γυμνό σου σώμα μέσα στη βοή της κερκίδας
και θ’ αναζητήσει τα λιγοστά απομεινάρια
των στίχων σου
γράφοντας στο ποίημα
πως και εσύ στην εποχή σου
είχες «μεγάλως αγαπηθεί».