Έκτωρ Κακναβάτος, Υπόμνημα για το αίμα του Οφιούχου

Αρχείο 22/04/2015

(Ποίημα γοερόν διά τινας ουτιδανούς)

Το φόβο σου
με τα μυαλά του σαλεμένα από την αιτότητα
έτσι που με το σίδερο και με τ’ άλλα σαρκοβόρα
βουτάει στο αίμα του νερού, ίσα ν’ αγιάσει,
θα τον έλεγα Βρυάρεω ή άρχοντα καταρράχτη
μήνιγγα σκοτεινή του Ερμή του Τρισμέγιστου
θα τον έλεγα, ή αφρό και πείνα ιαγουάρου
καθώς ασπρίζοντας στης Ισπανίας τα γόνατα,
νερά και μάτια, όρθιο μίσος, ο Ντελαγουέαρ.

Πατρίδα μου, αιώνιε αχινέ
παράφρονα από λάθος της γεωμετρίας,
όλη σου η βοή το πάθος
είναι που στάζει επάνω σου αίμα του Οφιούχου.
Κάποτε που πισώπλατα σε κάρφωσε η Σελήνη
το ‘κανες κατάρτι σου το φονικό κοντάρι της.
Μ’ έκρυψες αυγό μέσα στο άλμα σου
και περιμένω
της εκδίκησής σου ο πρωτότοκος εγώ κι ο πρωτογυιός,
εγώ του γοερού Βοώτη η σπληνεκτομή
πρώτο χνούδι στο εφηβαίο σου η Σκύρος
του κράνους επιτέλους η επιγραφή, Μιλτιάδεω…

…ότι ο χρόνος σου γέρασε
το πετσί του στέγνωσε πέταξε ρόζους
από εντός τον τρώνε βαρυτόνια
συστοιχίες συναρτήσεις υλακές απ’τις χαράδρες,
καύκαλο πια χελώνας ορεινής
ανασκελώνεται σε κακόπέρατα Βελούχια
το πάει να γίνει πέτρα…
κι’ η παράλλαξη του θανάτου
αγεωμέτρητη

Θρήνε λοιπόν, ώ θρήνε δημεγέρτη
πεζοπόρε με σαντάλια κόκκινα
μέσα σε σιδερένια σύννεφα
όταν κοντά μεσάνυχτα χτυπάς την πόρτα της
………….- της νύχτας, λέω –
και πετιέται ετούτη απ’ τα στρωσίδια της
και καταχύνεται επάνω σου γυμνή: υιέ μου, υιέ μου,
κι ανοίγει τα σκέλια της
και λέει απ’ τα μεγάλα το πιο μέγα…

ότι με το βυζί της σούδωσε το φόβο σου
να πορεύεσαι μαζί του
νάναι του αιμάτου σου το παραπλήρωμα
και νάναι απ’ ελόγου του αν θα πελεκάς
θεούς και θεωρήματα πάνω στην ψύχα του αγέρα
κι’ ότι του έναστρου φαλλού η σπερματόρροια
σημαίνει: γένοιτο
γένοιτο
γένοιτο
γένοιτο

ύστερις σηκωτόν τονε πήρανε οι τέσσερεις·
δεν είχαν μάτια
ούτε αυτιά
ούτε χέρια
ούτε γλώσσα
ούτε στόμα
μόνο την κατηφοριά ίσα μέσα τους
που λίγο λίγο τους κατάπιε.
Να θυμάσαι, που μόνο τομ κεφάλι του,
σαν άστρο μεσ’ στο σύννεφο,
μόνο το κεφάλι του κρεμάσανε
στα Τρίκκαλα…

αδύνατο λοιπόν να τ’ αρνηθείς·
ίσαμε ‘δω η μερίδα μας
αίμα του Οφιούχου