Ντέμης Κωνσταντινίδης, “Τις νύχτες των ανθρώπων” -ποίηση

Αρχείο 21/04/2016

Τη ζωή που τόσο ωραία
Μπορούσε να ‘ναι
Βλάκες αφήσαμε
Χίλιους δυο διάολους
Να μας τη φάνε…

Εγώ δεν είμαι ηθοποιός
Δεν ζω για την αποδοχή
Λέω τα δικά μου πάντα λόγια
Χωρίς υπόκλιση στο τέλος…
Φριχτό προνόμιο του ποιητή
Η μοναξιά.

‘Κείνο ακριβώς το βράδυ
Έκπληκτος ανακάλυψε
Πως έξω απ’τις κρυψώνες
Δεν είχε άγρια θηρία.
Μόνο μια μισόγδυτη κυρία
Και μερικούς θαμώνες…

Ἐσκαβα με τα χέρια
Σκυμμένος στο κενό
Τα δάχτυλά μου μάτωναν·
Είναι σκληρό το τίποτα…

Βρήκαν το τέτοιο κόσμο μας
Στη ούγια, αχ ξηλωμένο!
Μα εσύ λογαριάζεις…
Κακιά ενέργεια σκοτεινή
Που απλώνεται, τεντώνεται
Τα χάη να κατακτήσει.
Πιο κρύα λέω τα βλέμματα
Τις νύχτες των ανθρώπων
Όταν κερδίσει η μοναξιά
Κι απλώσει και τεντώσει.