Σταμάτης Πάρχας, Οθόνες – αποσπάσματα

Αρχείο 14/05/2016

(μια οθόνη στημένη σαν καθρέφτης στον δρόμο μας – επικίνδυνο σενάριο)

Στην υπηρεσία πάντατων ονείρων, στην υπηρεσία φανταστικών σκηνών, σαν πίσω από ένα πέπλο ομίχλης, κυματιστές σκηνές, κινηματογραφικά εφέ να δείχνουν πως αυτές οι εικόνες δεν έχουν παρά μία πολύ έμμεση κι αόριστη σχέση με την πραγματικότητα, πάει να πει την πραγματικότητα όπως τουλάχιστον την ξέρουμε να εκτυλίσσεται βαριεστημένη μέσα σε άδεια σπίτια χωρίς έπιπλα, με πολύχρωμους τοίχους.

Εκατομμύρια πολιτείες, εκατομμύρια όσοι κι οι άνθρωποι, και να μη μας ενδιαφέρει παρά μόνο μία, η πολιτεία της αυταπάτης με τα στολισμένα μονοπάτια, γιορτινά τραγούδια να ηλεκτρίζουν τα σώματα – ακίνητα σώματα, φωτογραφισμένα σε στιγμή που να φαίνεται μια υπόσχεση κίνησης που δεν ολοκληρώνεται, αγάλματα που ζούνε μια ζωή αμφισβητούμενης ανάγκης. Αυτή η γιορτή χαράζει δάκρυα στον αέρα που ανασαίνουμε, αυτή η γιορτή μας αγκαλιάζει σφιχτά-σφιχτά, όσο να ακουστούν οι κλειδώσεις μας να τρίζουν, κι ύστερα μας αφήνει μετέωρους στον αέρα να ισορροπούμε σαν πάνω σε ένα τεντωμένο νήμα ήδη φορτωμένο με απορίες που μας περίμεναν υπομονετικά.

Και θέλεις πάλι να με τυλίξεις με τα σάβανα των πειρατών, θέλεις να με φωνάζεις αδελφό, γιατί κι εγώ, το ομολογώ, χόρευα τον χορό της φωτιάς κάτω απ΄ τα χρυσά σύννεφα που σκέπαζαν τα μάτια σου. Διαβάζω μέσα απ’ τις γραμμές πως τις άκρες των δαχτύλων σου τις πότισες με την σκουριά των διαμαντιών και πως αύριο κιόλας θα είσαι πάλι αστερισμός χωρίς όνομα.

Στην υπηρεσία της μυθολογίας, παλεύουμε ακόμα να ξεδιαλύνουμε αντιφατικούς οιωνούς.

ΠΡΩΙΝΑ ΑΙΝΙΓΜΑΤΑ

άκου τα χίλιαονόματα που σε φωνάζουν
διστάζουν να ανθίσουν τα φυτώρια της Βαβυλώνας κλεισμένα μέσ’ στην αγκαλιά των κρίνων
αρχίζει ένα καινούριο των βρεφών παιχνίδι με σταγόνες
χίλια ονόματα αντηχήσεις χίλιων θρησκειών

κάποιο μπαράκι ξενυχτάει κλειδωμένο, μπαίνουν φαντάσματα
σε προστατεύουν με κομματιασμένα φώτα
με προστατεύει ένα φάντασμα με γαλάζιες φτερούγες που σκάνε και γίνονται αναρχικές γλώσσες

άκου τα χίλια ονόματα που σε φωνάζουν
σύρθηκα ώς εδώ με φόβο να κοιτάξω στα ματάκια σου τον καινούριο χάρτη του κόσμου, τώρα που μείναν σκελετοί με τρυφερά χαμόγελα και μαργαρίτες στα δάχτυλα
ξημερώνει ανίατη αγάπη, κάθεται χωρίς βιασύνη και χαϊδεύει τον ορίζοντα.