Σταυρούλα Δεμένεγα, “την ταύτιση που τόσο ποθώ”

Αρχείο 18/01/2017

ΕΝΑ ΑΥΡΙΟ

Δεν υπάρχει-είπες-βαθύτερο πηγάδι
από τη θλίψη μου
και είμαι στον πάτο του
μοναξιά μόνο και κρύο
Αν έστω υπήρχε νερό
θα μπορούσε να με πνίξει
Μα τι λέω;
αφού έχω από καιρό πνιγεί
κάπου ανάμεσα σε κραυγές
απόγνωσης
και βλέμματα νεκρά
πάνω σε κύματα σκοτεινά
Σκοτεινά και ξένα
Ξέρεις δεν είχα δει ποτέ τη θάλασσα
και εκείνη για να με εκδικηθεί
με αφάνισε
Ποιος με ξέρει πια;
Αμφιβάλλω αν και εσύ με ακούς
ακόμη….

Βαθύ πηγάδι η θλίψη μου
και σκάβω τον πάτο του
να βρω νερό
έτσι ξανά να πνιγώ
και να είναι τη φορά αυτή
η απόφαση δική μου

Δώσε μου –αν θες-ένα παλτό
Κρυώνω.
Ή μάλλον όχι
Δώσε μου ένα χαμόγελο
Μήπως έτσι μπορέσω
Να θυμηθώ ένα αύριο.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΕΝΤΟΣ

Πωλούνται
(σε υψηλές τιμές λόγω μεγάλης ζήτησης)
Υποκρισία -Θράσος –Αδιαφορία
Αναζητούνται
Είδη υπό εξαφάνιση
Όπως..
Βλέμματα ανόθευτα
και
Πρόσωπα ανοιχτά
Ενοικιάζονται
(για αναποφάσιστους)
Προσωρινές θέσης «βολέματος»
Προσωπεία κατά παραγγελία
Συμπεριφορές κατά περίσταση

Πληροφορίες εντός….

ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΕΥΘΕΙΑ…

Εσύ άγνωστε μου αναγνώστη
άσε με να κλέψω λίγο από το
πλάγιο βλέμμα σου
να διαβάσω την υποψία στα χείλη σου….
Άσε με να ακούσω τις λέξεις σου
πριν γεννηθούν
Σε αφήνω να με αγγίξεις
και να ήξερες πόσο φοβάμαι
μήπως σε πληγώσω…
ή μήπως πληγωθώ
Κοίτα, στον αγώνα μας μπορούμε
-νομίζω-
να είμαστε ειλικρινείς
Εγώ θα σου επιτρέψω
και εσύ –παρακαλώ-
κάνε το ίδιο
Άσε με να διακρίνω πίσω
από το πλάγιο βλέμμα σου
την ταύτιση που τόσο ποθώ
ή την απώθηση που τόσο
φοβάμαι
Και αν θες να μου χαμογελάσεις
Κοίτα με στα μάτια…