Αντώνης Κρητικός, Η Τρίχα

ΑΡΧΕΙΟ/ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2016

Όντας βαθύς γνώστης της ανθρώπινης ψυχής, ήξερα ότι ένα καπρίτσιο είναι όλα. Η ηρεμία είναι μία χίμαιρα και ο διαρκής κυματισμός, η πράξη. Το ήθελα πολύ, το ομολογώ.

Η γκάμα ποικίλε από νηνεμία και παφλασμό μέχρι τρικυμία και κατακλυσμό. Ανάλογα με την εποχή και τη διάθεση.

Α, και τις ενασχολήσεις που με κάνουν να ξεχνώ ότι η απάντηση βρίσκεται αλλού ή ότι δεν υπάρχει καν. Αλλά ποιος μπορεί να ζήσει με το βάρος μιας τέτοιας επίγνωσης; Καλύτερα ενεργητική πλήξη, που λέει κι ο φίλος μου ο Κούντερα.

Το ήθελα πολύ, το ομολογώ. Γνώριζα ότι θα μου άλλαζε θάλασσα. Από έναν ωκεανό στον οποίο βρισκόμουν για χρόνια, θα με πήγαινε… ας πούμε σε ένα πέλαγος. Κι αυτό με τις αντάρες του, αλλά τουλάχιστον έχει έναν Ελύτη να το στηρίζει.

Όταν η φθοροποιός προσμονή έγινε Αλήθεια, απογυμνώθηκα. Σαν σαλιγκάρια ή σκουλήκια σε φρεσκοβρεγμένο χώμα, ξεπήδησαν τα άλλα, τα σημαντικά. Σεργιάνιζαν, θυμίζοντάς μου ότι η ανύπαρκτη απάντηση στη μετ’ επιτάσεως ερώτηση δεν έχει έρθει ακόμα.

Και τώρα κάθομαι στη μαλακή περιστρεφόμενη καρέκλα. Βάζω τα χέρια μου πίσω απ’ το κεφάλι και τεντώνομαι. Ακούω τους ήχους της πόλης. Κοιτώ το τυπικό μήνυμά της. Ένα μικρό κίτρινο χαρτί με κόκκινα γράμματα. Προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω τις σκέψεις της, τα θέλω της, τις ανησυχίες της. Δε θα τη συναντήσω ποτέ. Κι ας μοιραζόμαστε το γραφείο. Γυρίζω και κοιτώ την πλάτη του καθίσματος, αναζητώντας μία τρίχα από τα μαλλιά της.

Σήμερα χάλασε ο υπολογιστής και τα σκουλήκια και τα σαλιγκάρια σεργιανίζουν ξεδιάντροπα.